Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Słupsku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 stycznia 2017 roku

Sąd Okręgowy w Słupsku VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Robert Rzeczkowski

Sędziowie: SO Dariusz Dumanowski

SO Dariusz Ziniewicz

Protokolant sekr.sądowy Izabela Kowalik

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Człuchowie R. W.

po rozpoznaniu w dniu 10 stycznia 2017 roku

sprawy T. T.

oskarżonego o czyny z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k.
w zw. z art. 283 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. i inne

z powodu apelacji wniesionych przez oskarżonego i jego obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Człuchowie

z dnia 23 września 2016 roku w sprawie II K 45/16

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

2.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. D. G. 516,60 zł (pięćset szesnaście złotych sześćdziesiąt groszy) tytułem należności za obronę oskarżonego z urzędu przed Sądem II instancji;

3.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt VI Ka 620/16

UZASADNIENIE

T. T. został oskarżony o to, że:

I. w dniu 4 września 2015 roku w C., działając wspólnie
i w porozumieniu z P. K., używając wobec J. S. przemocy polegającej na skrępowaniu ruchów poprzez jego przytrzymywanie, doprowadzili go do stanu bezbronności, a następnie usiłując dokonać kradzieży pieniędzy przeszukał jego odzież oraz mieszkanie, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na fakt, iż pokrzywdzony nie posiadał pieniędzy, czym działał na szkodę J. S., z tym ustaleniem, że czyn ten stanowi wypadek mniejszej wagi, przy czym czynu tego dopuścił się
w ciągu 5 lat od odbycia w okresie od 23.02.2010 r. do 18.05.2013 r. kary pozbawienia wolności w wymiarze powyżej roku orzeczonej wyrokiem Sądu Okręgowego w Krakowie w sprawie III K 122/09, objętego wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 18.12.2009 r. w sprawie III K 284/09 za umyślne przestępstwo określone w art. 13 § 2 k.k. w zw. z art. 282 k.k.
w zw. z art. 64 § 1 k.k.,

tj. o przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. w zw.
z art. 283 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k.

II. w dniu 4 września 2015 roku w C., działając wspólnie
i w porozumieniu z P. K., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, dokonał gwałtownego zamachu na mienie niszcząc dwa telewizory J. S. o łącznej wartości 450 złotych, poprzez uderzenie młotkiem
w kineskopy, oraz grożąc w/w zamachem pozbawienia życia, usiłował doprowadzić J. S. do niekorzystnego rozporządzania mieniem
postaci pieniędzy w kwocie 2.000 zł, co w zagrożonym wzbudziło uzasadnioną obawę, że może zostać co najmniej pobity, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na fakt, iż pokrzywdzony nie posiadał pieniędzy oraz powiadomił funkcjonariuszy Policji, czym działał na szkodę J. S.,
z tym ustaleniem, że czyn ten stanowi wypadek mniejszej wagi, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat od odbycia w okresie od 23.02.2010 r. do 18.05.2013 r. kary pozbawienia wolności w wymiarze powyżej roku orzeczonej wyrokiem Sądu Okręgowego w Krakowie w sprawie III K 122/09, objętego wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 18.12.2009 r. w sprawie III K 284/09 za umyślne przestępstwo określone w art. 13 § 2 k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.,

tj. o przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zw.
z art. 283 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k.

III. w dniu 04 października 2015r. w miejscowości J., gm. C. działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru i w krótkich odstępach czasu groził poprzez słowną zapowiedź pozbawieniem życia B. Ł. i B. B. (1) oraz groził pozbawieniem życia B. B. (2) oraz I. B. kierując przy tym w ich stronę przedmiot przypominający broń palną, które to groźby wzbudziły
w zagrożonych uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat od odbycia w okresie od 23.02.2010 r. do 18.05.2013 r. kary pozbawienia wolności w wymiarze powyżej 6 miesięcy orzeczonej wyrokiem Sądu Okręgowego w Krakowie w sprawie III K 122/09, objętego wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 18.12.2009 r. w sprawie III K 284/09 za umyślne przestępstwo podobne określone
w art. 13 § 2 k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.,

tj. o przestępstwo z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

IV. w dniu 02 listopada 2015 r. w miejscowości C. na
ul. (...) z budynku Międzyszkolnego Ośrodka Sportu i Rekreacji, wspólnie z P. B. dokonał zaboru w celu przywłaszczenia laptopa marki D. o wartości 1000 zł na szkodę Międzyszkolnego Ośrodka Sportu i Rekreacji w C., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat od odbycia w okresie od 23.02.2010 r. do 18.05.2013 r. kary pozbawienia wolności w wymiarze powyżej 6 miesięcy orzeczonej wyrokami Sądu Rejonowego w Wieliczce w sprawie II K 102/05 i Sądu Rejonowego dla Krakowa - Podgórza w sprawie II K 1046/09, objętych wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 18.12.2009 r. w sprawie III K 284/09 za umyślne przestępstwa podobne określone w art. 278 § 1 k.k. i art. 286 § 2 k.k.,

tj. o przestępstwo z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

V. w dniu 03 listopada 2015 r. w miejscowości C. na
ul. (...), bez wymaganego zezwolenia posiadał broń palną w postaci pistoletu gazowego (...) mod 85 C. kal. 9 mm o nr (...),

tj. o przestępstwo z art. 263 § 2 k.k.

VI. w dniu 16 września 2015 roku w C. przy ul. (...), groził poprzez słowną zapowiedź naruszeniem co najmniej nietykalności cielesnej B. B. (2), która to groźba wzbudziła w zagrożonym uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat od odbycia w okresie od 23.02.2010 r. do 18.05.2013 r. kary pozbawienia wolności w wymiarze powyżej 6 miesięcy orzeczonej wyrokiem Sądu Okręgowego w Krakowie w sprawie III K 122/09, objętego wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 18.12.2009 r. w sprawie
III K 284/09 za umyślne przestępstwo podobne określone w art. 13 § 2 k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.,

tj. o przestępstwo z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

P. K. został oskarżony o to, że

I.  w dniu 4 września 2015 roku w C., działając wspólnie
i w porozumieniu z T. T., używając wobec J. S. przemocy polegającej na skrępowaniu ruchów poprzez jego przytrzymywanie, doprowadzili go do stanu bezbronności, a następnie usiłując dokonać kradzieży pieniędzy przeszukał jego odzież oraz mieszkanie, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na fakt, iż pokrzywdzony nie posiadał pieniędzy, czym działał na szkodę J. S., z tym ustaleniem, że czyn ten stanowi wypadek mniejszej wagi,

tj. o przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 283 k.k.

II. w dniu 4 września 2015 roku w C., działając wspólnie
i w porozumieniu z T. T., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, dokonał gwałtownego zamachu na mienie niszcząc dwa telewizory J. S. o łącznej wartości 450 złotych, poprzez uderzenie młotkiem
w kineskopy, oraz grożąc w/w zamachem pozbawienia życia, usiłował doprowadzić J. S. do niekorzystnego rozporządzania mieniem
w postaci pieniędzy w kwocie 2000 zł, co w zagrożonym wzbudziło uzasadnioną obawę, że może zostać co najmniej pobity, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na fakt, iż pokrzywdzony nie posiadał pieniędzy oraz powiadomił funkcjonariuszy Policji, czym działał na szkodę J. S., z tym ustaleniem, że czyn ten stanowi wypadek mniejszej wagi,

tj. o przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zw. z art. 283 k.k.

Sąd Rejonowy w Człuchowie wyrokiem z dnia 23 września 2016 r. wydanym w sprawie II K 45/16 uznał:

I.  oskarżonych T. T. oraz P. K. za winnych popełnienia zarzucanych im czynów w pkt I i II aktu oskarżenia ustalając, iż czyny te stanowią jedno przestępstwo polegające na tym, że w nocy 4 września 2015 roku w C., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz wspólnie i w porozumieniu, używając wobec J. S. przemocy polegającej na skrępowaniu ruchów poprzez jego przytrzymywanie, usiłowali dokonać kradzieży pieniędzy przeszukując jego odzież,
a następnie mieszkanie, lecz zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na fakt, iż pokrzywdzony nie posiadał przy sobie pieniędzy, po czym dokonując gwałtownego zamachu na mienie niszcząc dwa telewizory J. S. o łącznej wartości 450 złotych, poprzez uderzenie młotkiem
w kineskopy, przemocą polegającą na uderzeniu nogą pokrzywdzonego
w twarz oraz grożąc ww. pozbawieniem życia, usiłowali doprowadzić J. S. do rozporządzenia mieniem w postaci wydania pieniędzy w kwocie 2000 zł, co w zagrożonym wzbudziło uzasadnioną obawę, że może zostać spełnione, lecz zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na fakt, iż pokrzywdzony nie posiadał pieniędzy oraz powiadomił funkcjonariuszy Policji, czym działali na szkodę J. S., z tym ustaleniem, iż czyn ten stanowi wypadek mniejszej wagi, przy czym czynu tego oskarżony T. T. dopuścił się w ciągu 5 lat od odbycia w okresie od 23.02.2010 r. do 18.05.2013 r. kary pozbawienia wolności w wymiarze powyżej roku orzeczonej wyrokiem Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 9 września 2009 r. w sprawie sygn. akt III K 122/09, objętego następnie wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 18 grudnia 2009 r.
w sprawie sygn. akt III K 284/09 za umyślne przestępstwo podobne określone w art. 13 § 2 k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., tj. popełnienia przestępstwa z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. w zw.
z art. 283 k.k. w zw. z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zw. z art. 283 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k. i w zw. z art. 64 § 2 k.k. odnośnie oskarżonego T. T. oraz z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 283 k.k. w zw. z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zw.
z art. 283 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k. odnośnie oskarżonego P. K. i za to:

a)  na mocy art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 283 k.k. przy zast. art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. skazał oskarżonego T. T. na karę roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,

b)  na mocy art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 283 k.k. przy zast. art. 11 § 3 k.k. skazał oskarżonego P. K. na karę roku pozbawienia wolności,

II.  mocy art. 46 § 1 k.k. orzekł solidarnie od oskarżonych T. T.
i P. K. obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłacenie kwoty 450 zł na rzecz pokrzywdzonego J. S. za czyn przypisany oskarżonym w pkt I,

III.  na mocy art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 2 k.k. warunkowo zawiesza oskarżonemu P. K. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres 5 (pięciu) lat próby,

IV.  na mocy art. 73 § 2 k.k. oddaje oskarżonego P. K. na okres próby pod dozór kuratora sądowego,

V.  oskarżonego T. T. uznał za winnego popełnienia tego, że:

a. w dniu 04 października 2015 r. w miejscowości J., gm. C., poprzez słowną zapowiedź pozbawienia życia groził B. Ł. a groźba ta wzbudziła w zagrożonym uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu
5 lat od odbycia w okresie od 23.02.2010 r. do 18.05.2013 r. kary pozbawienia wolności w wymiarze powyżej 6 miesięcy orzeczonej wyrokiem Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 9 września 2009 r. w sprawie sygn. akt III K 122/09, objętego wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego
w K. z dnia 18 grudnia 2009 r. w sprawie sygn. akt III K 284/09 za umyślne przestępstwo podobne określone w art. 13 § 2 k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., tj. popełnienia występku z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.,

b. w dniu 04 października 2015 r. w miejscowości J., gm. C., poprzez słowną zapowiedź pozbawienia życia groził B. B. (1) a groźba ta wzbudziła w zagrożonej uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat od odbycia w okresie od 23.02.2010 r. do 18.05.2013 r. kary pozbawienia wolności w wymiarze powyżej 6 miesięcy orzeczonej wyrokiem Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 9 września 2009 r. w sprawie sygn. akt
III K 122/09, objętego wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Krakowie
z dnia 18 grudnia 2009 r. w sprawie sygn. akt III K 284/09 za umyślne przestępstwo podobne określone w art. 13 § 2 k.k. w zw. z art. 282 k.k.
w zw. z art. 64 § 1 k.k., tj. popełnienia występku z art. 190 § 1 k.k. w zw.
z art. 64 § 1 k.k.,

c. w dniu 04 października 2015 r. w miejscowości J., gm. C., poprzez słowną zapowiedź pozbawienia życia oraz przyjęcie postawy do oddania strzału groził B. B. (2) a groźba ta wzbudziła w zagrożonym uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat od odbycia w okresie od 23.02.2010 r. do 18.05.2013 r. kary pozbawienia wolności w wymiarze powyżej 6 miesięcy orzeczonej wyrokiem Sądu Okręgowego w Krakowie
z dnia 9 września 2009 r. w sprawie sygn. akt III K 122/09, objętego wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 18 grudnia 2009 r. w sprawie sygn. akt III K 284/09 za umyślne przestępstwo podobne określone w art. 13 § 2 k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.,
tj. popełnienia występku z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.,

d. w dniu 04 października 2015 r. w miejscowości J., gm. C., poprzez słowną zapowiedź pozbawienia życia oraz przyjęcie postawy do oddania strzału groził I. B. a groźba ta wzbudziła w zagrożonej uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat od odbycia w okresie od 23.02.2010 r. do 18.05.2013 r. kary pozbawienia wolności w wymiarze powyżej 6 miesięcy orzeczonej wyrokiem Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 9 września 2009 r. w sprawie sygn. akt III K 122/09, objętego wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 18 grudnia 2009 r. w sprawie sygn. akt III K 284/09 za umyślne przestępstwo podobne określone w art. 13 § 2 k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., tj. popełnienia występku z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.,

e. czynu zarzucanego mu w pkt VI aktu oskarżenia, tj. występku
z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.,

przyjmując, iż czyny te stanowią ciąg przestępstw na mocy art. 190 § 1 k.k. przy zast. art. 91 § 1 k.k. skazał go na karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,

VI.  oskarżonego T. T. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt IV aktu oskarżenia z tą zmiana, iż ustalił, że czyn ten polegał na tym, że w dniu 02 listopada 2015 r. w miejscowości C. na ul. (...) z budynku Międzyszkolnego Ośrodka Sportu i Rekreacji, działając wspólnie i w porozumieniu z ustalona osobą dokonał zaboru w celu przywłaszczenia laptopa marki D.
o wartości 532,00 zł na szkodę Międzyszkolnego Ośrodka (...)
i (...) w C., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu
5 lat od odbycia w okresie od 23.02.2010 r. do 18.05.2013 r. kary pozbawienia wolności w wymiarze powyżej 6 miesięcy orzeczonej wyrokiem Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 9 września 2009 r.
w sprawie sygn. akt III K 122/09, objętego wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 18 grudnia 2009 r. w sprawie sygn. akt III K 284/09 za umyślne przestępstwo podobne określone w art. 13 § 2 k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., tj. popełnienia występku z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na mocy
art. 278 § 1 k.k. skazał go na karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,

VII.  oskarżonego T. T. uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt V aktu oskarżenia, tj. występku z art. 263 § 2 k.k. i za to na mocy art. 263 § 2 k.k. skazuje go na karę roku pozbawienia wolności,

VIII.  VIII. .na mocy art. 44 § 1 i 6 k.k. orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodu rzeczowego w postaci pistoletu gazowego (...) mod 85 C. kal. 9 mm o nr (...),

IX.  na mocy art. 91 § 2 k.k. łączy orzeczone wobec oskarżonego T. T. jednostkowe kary pozbawienia wolności i orzeka karę łączną
2 (dwa) lat i 3 (trzy) miesiące pozbawienia wolności,

X.  na mocy art. 63 § 1 i 5 k.k. zalicza oskarżonemu T. T. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres zatrzymania od dnia 8 września 2015 r. godz. 10:00 do dnia 9 września 2015 r. godz. 14:00 oraz okres tymczasowego aresztowania od dnia 3 listopada 2015 r. godz. 13:30 do dnia 22 lutego 2016 r. i od dnia 21 maja 2016 r. do dnia
23 września 2016 r. przyjmując, iż jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności,

XI.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. D. G. kwotę 1343,16 zł (tysiąc trzysta czterdzieści trzy złote 16/100) tytułem kosztów nieopłaconej obrony z urzędu oskarżonego T. T.,

XII.  na mocy art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżonych od kosztów sądowych, którymi obciąża Skarb Państwa.

Apelacje od wskazanego wyroku wniósł obrońca oskarżonego T. T. zaskarżając go w części dotyczącej orzeczonej wobec oskarżonego kary
i zarzucił mu;

- obrazę przepisów prawa materialnego tj. art. 53 § 1 i 2 k.p.k. poprzez niedostateczne uwzględnienie przy wymiarze kary pozbawienia wolności niektórych okoliczności na korzyść oskarżonego, a w szczególności przyznanie się do winy, okoliczności faktycznych leżących u źródeł popełnienia przez oskarżonego czynu zabronionego

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mających wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu, że oskarżony dopuścił się czynu z art. 278 § 1 k.k. opisanego w pkt VI wyroku, podczas gdy prawidłowa analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego winna prowadzić do zakwalifikowania tego czynu jako występek mniejszej wagi
z art. 278 § 3 k.k., co winno skutkować wymierzeniem wobec oskarżonego T. T. kary 2 miesięcy pozbawienia wolności

- rażącą niewspółmierność (surowość) kary łącznej orzeczonej w pkt
IX wyroku poprzez orzeczenie wobec T. T. kary łącznej 2 lat
i 3 miesięcy pozbawienia wolności , podczas gdy wystarczające i uzasadnione byłoby dla osiągnięcia – w szczególności celów prewencji ogólnej- orzeczenie wobec oskarżonego T. T. kary łącznej 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności.

Wskazując na powyższe obrońca oskarżonego wniósł o:

1.  rozwiązanie orzeczonej w pkt IX wyroku kary łącznej wobec oskarżonego T. T.;

2.  zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie wobec oskarżonego T. T. kary pozbawienia wolności za czyn opisany w pkt VI wyroku kary
2 miesięcy pozbawienia wolności;

3.  zmianę zaskarżonego wyroku i połączenie orzeczonych wobec oskarżonego kar jednostkowych kary pozbawienia wolności i orzeczenie kary łącznej
roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności;

4.  zasądzenie od Skarbu Państwa kosztów obrony z urzędu, wykonanej na rzecz oskarżonego, która nie została opłacona ani w całości, ani w części.

Apelacje osobistą wniósł także oskarżony T. T. kwestionując swoje sprawstwo i winę w zakresie czynu opisanego w pkt Vb wyroku oraz wymiar orzeczonej wobec niego kary pozbawienia wolności, żądając jej obniżenia do wymiary 1 roku i 8 miesięcy.

Oskarżyciel publiczny wniósł o utrzymanie zaskarżonego wyroku
w mocy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Wniesione w niniejszej sprawie apelacje nie zasługiwały na uwzględnienie.

Podniesione w osobistej apelacji oskarżonego T. T. zarzuty kwestionujące jego sprawstwo i winę co czynu przypisanego oskarżonemu
w pkt V c i d wyroku, a tyczącego zdarzenia z dnia 4 października 2015 r. należało uznać za oczywiście bezzasadne. W ocenie Sądu Okręgowego
- wbrew twierdzeniom oskarżonego - Sąd I instancji przeprowadził
w niniejszej postępowanie dowodowe w sposób umożliwiający poczynienie stanowczych ustaleń faktycznych istotnych dla zweryfikowania postawionych oskarżonemu zarzutów, rozważył wszystkie dowody i okoliczności ujawnione w toku rozprawy i na ich podstawie należycie wykazał zarówno sprawstwo jak i winę oskarżonego. Ocena materiału dowodowego dokonana została przez Sąd Rejonowy z uwzględnieniem reguł sformułowanych
w przepisach art. 5 i 7 k.p.k. i nie narusza granic oceny swobodnej, jest zgodna z zasadami wiedzy i doświadczeniem życiowym oraz nie zawiera błędów faktycznych lub logicznych. Swoje stanowisko Sąd I instancji
w sposób szczegółowy i przekonywujący umotywował w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Uzasadnienie to jako pełne, jasne
i logiczne, odpowiadające wymogom z art. 424 k.p.k., zasługuje na akceptację i umożliwia pełną kontrolę odwoławczą zaskarżonego rozstrzygnięcia.

W ocenie Sądu Okręgowego podniesiony przez oskarżonego zarzut oderwany jest od materiału dowodowego sprawy, albowiem oskarżony
w postępowaniu sądowym przyznał, iż faktycznie groził B. B. (2) i I. B. wypowiadając do nich słowa groźby używając wulgaryzmów. Nadto, co umknęło oskarżonemu, Sąd I instancji z opisu czynu przypisanego w pkt V c i d wyroku wyeliminował posługiwanie się przez oskarżonego przedmiotem przypominającym broń wskazując, że w okolicznościach przebiegu zdarzenia, bardzo dynamicznego, gdzie strony były rozemocjonowane, nie można było jednoznacznie ustalić, czy oskarżony posługiwał się bronią czy też było to jedynie subiektywnym i podświadomym uzupełnieniem pamięci na podstawie zewnętrznego zachowania oskarżonego. Tym samym podnoszone w apelacji przez oskarżonego zarzuty w tym zakresie uznać należy za bezzasadne.

Apelacja obrońcy oskarżonego kwestionuje poprawność orzeczenia
o karze. Odnosząc się do zarzutów podniesionych w apelacji przez obrońcę oskarżonego nie zakwalifikowania przez Sąd meritii czynu opisanego w pkt
VI części rozstrzygającej wyroku, jako wypadku mniejszej wagi wskazać należy, iż poczynione ustalenia faktyczne, nie dawały podstaw do przyjęcia, zgodnie z żądaniem apelacji, iż czyn oskarżonego stanowił wypadek mniejszej wagi w rozumieniu art. 278 § 3 k.k.. Wskazać bowiem należy, iż o wypadku mniejszej wagi, o którym mowa w art. 278 § 3 k.k., nie świadczy tylko wartość przedmiotu czynu. Jest to tylko jeden z wyznaczników, pozwalający miarkować, czy mamy do czynienia z występkiem w jego typie podstawowym, uprzywilejowanym, czy też kwalifikowanym. Przy takiej ocenie nie można też pomijać, co jest już ugruntowane w orzecznictwie, a do czego odnosi się także Sąd Rejonowy, okoliczności towarzyszących popełnieniu czynu. Oczywiście przestępstwo kradzieży może być popełnione jedynie w zamiarze bezpośrednim. Inna jest jednakże ocena stopnia społecznej szkodliwości czynu, kiedy okoliczności zdarzenia przekonują, iż u sprawcy zamiar taki ukształtował się nagle, a inna, kiedy okoliczności te wskazują, iż taki czyn sprawcy był przemyślany, co daje podstawy do konstatacji o determinacji sprawcy i natężeniu jego złej woli. Z taką zaś sytuacją mieliśmy do czynienia w niniejszej sprawie. Czyn oskarżonego nie był przypadkowy. Działania T. T. nie były nagłe. Kiedy uwzględni się, że oskarżony po wejściu do budynku Ośrodka Sportu i Rekreacji w celu rzekomego zapytania
o możliwość wynajęcia S. treningowej i zauważeniu otwartych drzwi do gabinetu dyrektora postanowił wejść tam w celu dokonania zaboru jakiejś rzeczy bo potrzebował pieniędzy, pozostawiając towarzyszącego mu P. B. na tzw. czatach to bez wątpienia jego działanie było przemyślane. Oskarżony w sytuacji występowania u niego problemów finansowych był zdeterminowany dokonać zaboru w celu przywłaszczenia mienia, w tym wypadku dotyczyło to laptopa marki D.. Dokonując oceny zachowania oskarżonego nie można też tracić z pola widzenia faktu, że czynu tego dopuścił się oskarżony w ciągu 5 lat od odbycia kary pozbawienia wolności za podobne przestępstwo umyślne, a więc w warunkach recydywy. Dlatego też w ocenie Sądu Okręgowego w rozpoznawanej sprawie, nie było żadnych podstaw do uznania, że Sąd I instancji nie oceniając czynu oskarżonego, jako wypadku mniejszej wagi w rozumieniu art. 278 § 3 k.k., dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych.

Niezasadne są także dalsze zarzuty naruszenia art. 53 k.k. i rażącej niewspółmierności kary podnoszone tak przez oskarżonego jak i jego obrońcę. Zgodnie bowiem z utrwalonym orzecznictwem (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 19 grudnia 2000 sygn. akt II AKa 218/00 (KZS 2001/1/33) „nie każda nietrafność orzeczenia o karze, ale tylko jej rażąca niewspółmierność uzasadnia zmianę orzeczenia o karze (art. 438 pkt 4 k.p.k.). Niewspółmierność rażąca to znaczna, zasadnicza, "bijąca w oczy" różnica między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą (tak SA pod poz.
37 KZS 10/00)”. Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 12 lipca 2000 r. sygn. akt II AKa 116/00 (opublik. w Prok. i Pr. 2002/1/29) wskazał natomiast, iż „rażąca niewspółmierność kary, o której mowa w art. 438 pkt
4 k.p.k., zachodzić może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 k.k. oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo Sądu Najwyższego. Na gruncie cytowanego przepisu nie chodzi bowiem o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnice ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby - również w potocznym znaczeniu tego słowa - "rażąco" niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować.” W niniejszej sprawie Sąd Rejonowy prawidłowo zastosował dyrektywy wymiaru kary przewidziane w art. 53 k.k. Sąd I Instancji trafnie ustalił stopień winy oskarżonego oraz stopień społecznej szkodliwości przypisanych mu czynów. Kontrola podniesionych w apelacji okoliczności prowadzi do wniosku, że skarżący nie wykazał, aby Sąd I instancji dokonując wymiaru kary w sposób nienależyty dokonał wartościowania i oceny ustalonych w sprawie okoliczności obciążających i łagodzących. Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił katalog okoliczności łagodzących
i obciążających, mających znaczenie przy wymiarze kary, przydając im właściwą rangę i znaczenie. Wymierzone oskarżonemu kary jednostkowe
i kara łączna są adekwatne do stopnia jego winy, wagi poszczególnych przestępstw i stopnia społecznej szkodliwości każdego z czynów. Uwzględniają tez cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie kara ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Reasumując, wymierzone oskarżonemu kary jednostkowe pozbawienia wolności jak i kara łączna wbrew twierdzeniom obrońcy spełniają wszelkie kryteria limitujące kodeksowy wymiar kary.

W niniejszej sprawie nie zachodzą żadne inne okoliczności wymienione w art. 439 k.p.k., czy 440 k.p.k., podlegające uwzględnieniu z urzędu, które skutkować by mogły ingerencją Sądu Odwoławczego w zapadłe przed Sądem Rejonowym rozstrzygnięcie.

Z tych przyczyn Sąd Odwoławczy, uznając obie apelacje za bezzasadne, na zasadzie art. 437 § 1 k.p.k. zaskarżony wyrok jako trafny utrzymał
w mocy.

O kosztach za udzieloną oskarżonemu z urzędu pomoc prawną rozstrzygnięto na podstawie rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U.
z 2016 r., poz.1714).

O kosztach za postępowanie odwoławcze orzeczona na podstawie
art. 626 k.p.k. i art. 624 k.p.k..