Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Słupsku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 marca 2013 roku

Sąd Okręgowy w Słupsku VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Witold Żyluk

Sędziowie: SO Jadwiga Miklińska

SO Andrzej Cyganek

Protokolant Katarzyna Gill

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej del. do Prokuratury Okręgowej Zenona Modrzejewskiego

po rozpoznaniu w dniu 19 marca 2013 roku

sprawy S. G.

oskarżonego o czyn z art. 224 § 2 k.k. i art. 226 § 1 k.k. w zw.
z art. 11 § 2 k.k. i w zw. z art. 57a § 1 k.k.

z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Bytowie

z dnia 22 października 2012 roku w sprawie II K 163/12

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę S. G. przekazuje do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Lęborku VII Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w B..

VI Ka 81/13

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 22 października 2012 roku, sygn. akt II K 163/12, Sąd Rejonowy w Bytowie uznał S. G. za winnego tego, że:

w dniu 11grudnia 2011 r. w B. przy ul. (...), publicznie i bez powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego, stosując przemoc w postaci zadawania ciosów pięściami i kopanie oraz groźby pozbawienia życia zmuszał policjantów K. J. i P. M. do zaniechania prawnej czynności służbowej, a nadto używając słów powszechnie uznanych za obelżywe znieważył wymienionych funkcjonariuszy podczas i w związku z pełnionymi obowiązkami służbowymi,

to jest popełnienia przestępstwa z art. 224 § 2 k.k. i art.226 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i art. 57a § 1 k.k.

za co – z mocy z art. 224 § 2 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k. – wymierzył mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, a na podstawie art. 57a § 1 k.k. orzekł od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonych K. J. i P. M. nawiązki w wysokości po 200 zł, oraz zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w tym opłatę kwocie 180 zł.

A p e l a c j ę złożył obrońca oskarżonego, który zaskarżył wyrok - jak wynika z treści apelacji - w całości i podniósł on zarzut:

- obrazy przepisów postępowania przez naruszenie art. 7 k.p.k. wobec uznania za wiarygodne zeznań świadków oskarżenia w sytuacji nieprzedstawienia w grudniu 2011 r. oskarżonemu zarzutu związanego z popełnieniem czynu, za który został skazany, a przedstawienie i ogłoszenie mu tego zarzutu dopiero w lutym 2012 r. wbrew treści art. 313 § 1 k.p.k., który staawia wymóg ogłoszenia postanowienia o przedstawieniu zarzutów niezwłocznie, jeżeli zebrane dane uzasadniały popełnienie przestępstwa, a nadto w sytuacji uprzedzenia świadka (...) wobec podejrzanego w związku z użyciem przez tego świadka we własnych zeznaniach (k.15) określenia uwłaczającego i wiążącego się z pogardą dla podejrzanego, kiedy mówi o jego „plechach” mając na myśli plecy;

- nadmiernej surowości wymierzonej kary, co wiąże się z nieuwzględnieniem opinii biegłych psychiatrów, której wniosek stwierdza, że prawdopodobieństwo, że badany popełni w przyszłości czyn o znacznej szkodliwości społecznej jest niewielkie pod warunkiem powstrzymania się od spożywania alkoholu – co stwarza pozytywną prognozę przy braku kary izolacyjnej.

W n i ó s ł o zmianę zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie oskarżonego ewentualnie o złagodzenie wymierzonej kary.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

w wyniku rozpoznania apelacji zaskarżony wyrok należało uchylić i przekazać sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Zarzut naruszenia art. 313 § 1 k.p.k. nie jest trafny bo przepis ten określa moment sporządzenia postanowienia o przedstawienia zarzutów i nakazuje niezwłocznie jego ogłoszenie a taki moment, w odniesieniu do zarzutu popełnienia przestępstwa z art. 224 § 2 k.k. i art.226 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i art. 57a § 1 k.k. miał miejsce w dniu 20 grudnia 2011 r. (k.16), po przesłuchaniu K. J. i P. M. w dniu 20 grudnia 2011 r. (k.10 i 15) w charakterze świadków, a więc po zebraniu niezbędnych danych do sporządzenia postanowienia. Trudno w tej sytuacji dostrzec związek tej okoliczności z treścią art. 7 k.p.k., którego naruszenie skarżący zarzuca. Jak również, w sytuacji gdy skarżący nie rozwija swojej myśli, nie wiadomo jaki wpływ na samo rozstrzygnięcie mogło mieć niestosowne określenie użyte w zeznaniach przez świadka (...). Jednak dostrzeżone z urzędu uchybienia upoważniały Sąd odwoławczy do kontroli zaskarżonego wyroku (440 k.p.k.) w szerszym zakresie niż wynikało to z zakresu skargi apelacyjnej.

Treścią zaskarżonego wyroku jest przypisanie S. G. jednego czynu kwalifikowanego w zbiegu przepisów z art. 224 § 2 k.k. i art.226 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i art. 57a § 1 k.k. (zbieg kumulatywny). Zgodnie z jego treścią oskarżony przy ulicy (...) w B. stosował przemoc i groźby wobec policjantów oraz znieważał ich, czyniąc to z motywów chuligańskich, a więc m.in. publicznie. Tymczasem z ustaleń faktycznych (str. 1-2 uzasadnienia zaskarżonego wyroku), wynika, że na ulicy (...) zachowanie oskarżonego polegało na jego ucieczce przed próbującymi go przeszukać policjantami i użyciu przemocy wobec nich w momencie zatrzymania. Natomiast użycie gróźb i zniewag miało miejsce w trakcie przejazdu do siedziby policji w B., a więc po umieszczeniu oskarżonego w radiowozie. Oznacza to, że zachowanie oskarżonego nie było jednoczynowym ale wieloczynowym (zbieg realny). Przy tym, niejasne jest też czy zachowanie oskarżonego w radiowozie miało miejsce jeszcze na ulicy (...). Oskarżony oświadczył na rozprawie odwoławczej, że został umieszczony w radiowozie gdy pojazd stał na deptaku ulicy (...). Ponadto, zgodnie z ustaleniami Sądu I instancji, to jak zachowywał oskarżony w radiowozie z oczywistego względu nie mogło mieć charakteru publicznego. Zatem w omawianym zakresie istnieje sprzeczność między treścią wyroku a treścią ustaleń faktycznych zawartych w jego uzasadnieniu. Już z tego powodu zaskarżony wyrok podlegał uchyleniu Nie jest bowiem możliwe usunięcie stwierdzonej sprzeczności w postępowaniu odwoławczym, bez ponownego przeprowadzenia postępowania dowodowego w trakcie, którego przedmiotem ustaleń będą wskazane okoliczności dotyczące przebiegu całego zdarzenia. W tym również te okoliczności od których zależeć kwalifikacja prawna motywów działania oskarżonego. Zwłaszcza, w razie ustalenia, że zachowanie oskarżonego przed zatrzymaniem i obezwładnieniem miało znamiona użycia przemocy, to czy było ono zachowaniem bez powodu albo z oczywiście błahego powodu. Jest to istotna okoliczność w sytuacji gdy zachowanie oskarżonego wskazuje na zamiar pozbycia się trzymanych w ręku przedmiotów.

Wobec tego gdy stwierdzenie uchybienie dawało podstawę do wydania wyroku (art.436 k.p.k.) Sąd Okręgowy na podstawie art. 437 § 2 k.p.k. uchylił zaskarżony wyrok i sprawę S. G. przekazał do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Lęborku VII Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w B..

Wskazane uwagi Sąd Rejonowy potraktuje jako zalecenia przy ponownym rozpoznaniu sprawy (art.442 § 2 k.p.k.), bacząc jednocześnie na treść art. 443 k.p.k.tj. wynikający z niego zakaz m. in. czynienia ustaleń w zakresie surowszej odpowiedzialności oskarżonego (również w zakresie ustaleń faktycznych), gdy ponowne rozpoznanie jego sprawy nastąpi po uchyleniu zaskarżonego wyroku na skutek uwzględnienia apelacji wniesionej na korzyść oskarżonego.