Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Słupsku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 czerwca 2013 roku

Sąd Okręgowy w Słupsku V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Tamara Kulczewska- Miszczak

Protokolant: st. sekr. sądowy Andrzej Urbaniak

po rozpoznaniu w dniu 20 czerwca 2013 r. w Słupsku na rozprawie

sprawy z odwołania B. R.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

z dnia 18 kwietnia 2013 znak: (...)

o wysokość świadczenia

oddala odwołanie

UZASADNIENIE

Ubezpieczony B. R. odwołał się od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. z dnia 18 kwietnia 2013 r., znak (...) domagając się przeliczenia podstawy wymiaru emerytury za okres od 8 maja 2008 roku do 28 lutego 2013 roku i wyrównania emerytury za powyższy okres w kwocie 733 złote .

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. wniósł o oddalenie odwołania podnosząc, że organ rentowy dokonał prawidłowego obliczenia emerytury dokonując przeliczenia świadczenia od 1 marca 2013 roku tj. od miesiąca w którym zgłoszono wniosek. W ocenie organu rentowego bezzasadne jest uwzględnienie wyższych wskaźników za lata wstecz i wypłata ich wyrównania, albowiem organ rentowy uwzględnił kwoty funduszu premiowego za lata 1975 i 1976 po podjęciu przez Sąd Najwyższy uchwały w sprawie o sygn. akt II UZP 6/10 (z dnia 1 września 2010 roku) i dopiero po złożeniu przez ubezpieczonego wniosku o przeliczenie.

Na rozprawie w dniu 20 czerwca 2013 roku ubezpieczony doprecyzował roszczenie wskazując, ze domaga się wyrównania świadczenia za okres trzech lat wstecz tj. od marca 2010 roku.

Sąd ustalił, co następuje:

Decyzją Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.z dnia 4 czerwca 2008 roku, znak (...) przyznano ubezpieczonemu B. R.prawo do emerytury od dnia 8 maja 2008 roku. Do podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne organ rentowy nie przyjął kwot funduszu premiowego pracowników PGR.

Decyzją z dnia 12 września 2008 roku organ rentowy przeliczył ubezpieczonemu świadczenie od dnia 8 maja 2008 roku.

Do podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne organ rentowy przyjął wynagrodzenie, za lata1975-1976:

- w 1975 roku wynosiło 61805 zł,

- w 1976 roku wynosiło 60741 zł.

W dniu 25 marca 2013 roku ubezpieczony złożył wniosek o przeliczenie emerytury z uwzględnieniem kwot funduszu premiowego za lata 1975-1976.

Decyzją z dnia 18 kwietnia 2013 roku organ rentowy przeliczył od dnia 1 marca 2013 roku podstawę wymiaru emerytury ubezpieczonego z uwzględnieniem funduszu premiowego z lat 1975-1976.

Wskaźnik wysokości podstawy wyniósł 130,97%

Dowód: decyzja k.248-249, wyliczenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru k.263-264, decyzja k.268-269, wniosek k.356 -357 akta Zus, decyzja k.380-381

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonego nie zasługuje na uwzględnienie.

Kwestią sporną pozostawało, czy ubezpieczony ma prawo do przeliczenia
i wyrównania emerytury z uwzględnieniem kwot funduszu premiowego za trzy lata wstecz tj. od marca 2010 roku co byłoby konsekwencją uznania, że pozwany popełnił błąd z powodu nieprawidłowego ustalenie wysokości emerytury ubezpieczonego decyzją z 12 września 2008 r., ponieważ nie doliczył do WWPW w latach 1975-1976 kwot wypłaconych z funduszu premiowego.

Organ rentowy nie mógł w decyzji przyznającej prawo do emerytury uwzględnić przy ustalaniu podstawy wymiaru świadczeń kwot funduszu premiowego, albowiem składnik ten nie podlegał uwzględnieniu w wymiarze świadczenia.

W uchwale z dnia 1 września 2010 roku Sąd Najwyższy w sprawie II UZ6/10, uznał za zasadne uwzględnienie przy wysokości emerytury kwot wypłaconych premii z uwagi na obowiązek opłacania od nich składek .

Jak wskazał Sąd Najwyższy w uzasadnieniu spór o możliwość uwzględnienia w podstawie wymiaru emerytury kwot uwzględnionych na listach płac wynikał z faktu podziału składek. W 1968 roku wprowadzono obowiązek opłacania składek emerytalnych przez samych pracowników otrzymujących wynagrodzenie ze stosunku pracy, które stanowiło podstawę wymiaru do ich ustalania. Składki te były całkowicie zwolnione od podatku od wynagrodzeń. Składkę taką pobierały zakłady pracy, potrącając je przy wypłacie i łącznie ze składką na ubezpieczenia społeczne przekazywały do ZUS. Natomiast składki na ubezpieczenie społeczne były płacone przez przedsiębiorstwa. Była to jednolita łączna składka płacona za wszystkich pracowników zatrudnionych w uspołecznionych zakładach. Jej wysokość zależała od rodzaju przedsiębiorstwa państwowego. I to właśnie ta składka była podstawą do ustalania emerytury. Podzieloną składkę na ubezpieczenie emerytalne i ubezpieczenia społeczne jak wskazał Sąd Najwyższy należy traktować łącznie.

Ze stanowiska Sądu Najwyższego zatem jednoznacznie wynika, że przy wysokości emerytury należy uwzględnić kwoty wypłaconych premii.

W związku z powyższym orzeczeniem zrodziła się kwestia "wyrównania" świadczenia, którego wysokość ustalona była w sposób odmienny, niż przewiduje to interpretacja dokonana przez Sąd Najwyższy.

Pozwany organ rentowy stał na stanowisku , że składnik ten należy uwzględnić od daty złożenia wniosku , ubezpieczony zaś domagał się uwzględnienia tego składnika od daty przyznania emerytury.

Zgodnie z treścią art. 114 ustawy o emeryturach i rentach z FUS prawo do świadczeń lub ich wysokość ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji w sprawie świadczeń zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość.

Przepis art. 114 ust. 1 w/w ustawy zezwala na ponowną ocenę prawa do świadczenia (emerytury) tylko w przypadku przedłożenia nowych dowodów lub ujawnienia nowych okoliczności istniejących przed wydaniem decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń. Stanowisko to należy uzupełnić o stwierdzenie wywiedzione z art. 114 ust. 1 ustawy, że powinny to być okoliczności nieznane organowi rentowemu, ale istniejące przed wydaniem decyzji, bowiem z użytego w tym przepisie określenia "ujawniono" wynika, że niewątpliwie chodzi o okoliczności nieznane organowi w chwili orzekania o prawie do świadczeń ( tak: Sąd Apelacyjny w Poznaniu, w wyroku z dnia 16 lutego 2007r., III AUa 1233/05). Niezbędnym warunkiem ponownego ustalenia prawa do świadczeń jest powołanie nowych dowodów lub wskazanie okoliczności istniejących przed wydaniem decyzji, które mogą mieć wpływ na istnienie tego prawa.

Prawo do świadczenia należy więc ustalić ponownie (na wniosek zainteresowanego albo z urzędu), jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji zostaną przedłożone nowe dowody albo ujawnione okoliczności wskazujące na błędność decyzji.

Ubezpieczony nie przedstawił dowodów, ani nie powołał się na okoliczności, które skutkowałyby możliwością ponownego ustalenia jego prawa z urzędu.

Zwrot „nowy dowód” lub ,, nowe okoliczności” użyty w przepisie w ocenie Sądu rozpoznającego niniejsza sprawę nie obejmuje bowiem okoliczności wynikających ze stanowiska zajętego w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 1 września 2010 roku, w sprawie II UZ6/10 i dla tego nie mogło prowadzić do zmiany decyzji z urzędu i pozwoliłyby na zastosowanie przepisu art. 114 ustawy emerytalnej.

To orzeczenie nie jest nową okolicznością ani nowym dowodem , który istniał przed wydaniem decyzji.

Jego treść ma co prawda wpływ na wysokość świadczenia, ale uchwała podjeta została po wydaniu decyzji określającej jego wysokość.

Orzeczenia Sądu Najwyższego nie mają mocy wiążącej organu rentowego, wskazują na przyjętą przez ten Sąd linię orzeczniczą, na przyszłość.

W przypadku ponownego ustalenia przez organ rentowy prawa do świadczeń lub ich wysokości obowiązują ogólne zasady wypłaty emerytur i rent, tj. świadczenie przyznane lub podwyższone wypłaca się nie wcześniej niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy lub wydano decyzję z urzędu (art. 133 ust. 1 pkt 1w/w ustawy ), niemniej wyjątek stanowi tu sytuacja, w której ponowne ustalenie prawa do świadczeń nastąpiło na skutek błędu organu rentowego lub odwoławczego (art. 133 ust. 1 pkt 2). Jeżeli w tych warunkach organ rentowy lub odwoławczy przyzna lub podwyższy świadczenie, wypłaca się je od miesiąca złożenia pierwotnego wniosku lub wydania decyzji z urzędu, nie dłużej jednak niż za okres 3 lat wstecz, liczonych od daty zgłoszenia wniosku o ponowne rozpoznanie sprawy (por. uchwałę SN z dnia 28 czerwca 2005 r., III UZP 1/05, OSNPUSiSP 2005, nr 24, poz. 395; wyrok SN z dnia 19 lutego 2002 r., II UKN 116/01, OSNPUSiSP 2003, nr 24, poz. 599; wyrok SA w Białymstoku z dnia 9 września 1998 r., III AUa 374/98, OSA 1999, z. 3, poz. 16 oraz wyrok SA w Gdańsku z dnia 20 czerwca 1995 r., III AUr 549/95, OSA 1995, z. 7-8, poz. 64).

Zawarte w art. 133 ust. 1 pkt 2 określenie "błąd organu rentowego" obejmuje sytuacje, w których organ rentowy miał podstawy do przyznania świadczenia, lecz z przyczyn leżących po jego stronie tego nie uczynił. Nie ma podstaw do wyrównania świadczenia za okres 3 lat wstecz od zgłoszenia wniosku z dnia 26 marca 2013 r , gdyż podwyższenie emerytury dopiero od 1 marca 2013 r. nie było następstwem błędu organu rentowego.

Podwyższenie tego świadczenia stało się możliwe dopiero po złożeniu prze odwołującego się wniosku w tym przedmiocie.

Konkludując, w realiach niniejszej sprawy organ rentowy w zaskarżonej decyzji prawidłowo dokonał ponownego ustalenia prawa do świadczenia i jego wysokości od dnia złożenia wniosku.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 477 ¹⁴§1 k.p.c. Sąd oddalił odwołanie ubezpieczonego jako bezzasadne, o czym orzeczono jak w sentencji.