Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Słupsku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 października 2013 roku

Sąd Okręgowy w Słupsku V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Radosław Buko

Protokolant: st. sekr. sądowy Beata Pezena

po rozpoznaniu w dniu 17 października 2013 roku w Słupsku

odwołania L. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

z dnia 8 stycznia 2010 roku znak (...)

w sprawie L. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o rentę

oddala odwołanie

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 8.01.2010 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił ubezpieczonemu L. K. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, albowiem Komisja Lekarska ZUS uznała, iż jest on zdolny do pracy.

Ubezpieczony wniósł odwołanie od powyższej decyzji podnosząc, iż jego zdaniem stan jego zdrowia czyni go trwale całkowicie niezdolnym do pracy.

Organ rentowy Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. wniósł o oddalenie odwołania argumentując, jak w uzasadnieniu spornej decyzji.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczony L. K. urodzony w dniu (...) w dniu 16.09. 2005r. w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych Oddziale w S. złożył wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy.

(dowód: wniosek k 1 – 2 plik I akt rentowych ZUS załączonych do odwołania;)

Decyzją z dnia 27.12.2005r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy ubezpieczonemu L. K. albowiem Komisja Lekarska ZUS nie stwierdziła istnienia niezdolności do pracy.

(dowód: decyzja z dnia 27.12.2005r. plik I akt rentowych ZUS załączonych do odwołania;)

Postanowieniem z dnia 5.03.2008r. w sprawie VU 88/06 Sąd Okręgowy w Słupsku uchylił zaskarżoną decyzję i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w S..

(dowód: postanowienie z dnia 5.03.2008r. plik I akt rentowych ZUS załączonych do odwołania;)

Orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS z dnia 8.09.2009r. i orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 5.10.2009r. nie stwierdzono istnienia niezdolności do pracy u ubezpieczonego.

(dowód: orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS plik I akt rentowych ZUS załączonych do odwołania;)

Decyzją z dnia 8.01.2010 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił ubezpieczonemu L. K. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, albowiem Komisja Lekarska ZUS uznała, iż jest on zdolny do pracy.

(dowód: decyzja plik I akt rentowych ZUS załączonych do odwołania;)

Ubezpieczony odwołał się od tej decyzji do Sądu Okręgowego w Słupsku. Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych psychiatry, neurologa, laryngologa, kardiologa, endokrynologa, specjalisty medycyny pracy. Biegli rozpoznali u ubezpieczonego:

1.  Napadowy nawracający częstoskurcz nadkomorowy w przebiegu preekscytacji

2.  Podejrzenie cukrzycy

3.  Otyłość

4.  Obustronny niedosłuch typu mieszanego ze słuchem społecznie wydolnym

5.  Szumy uszne

6.  Organiczne zaburzenia osobowości

7.  Zespół zależności alkoholowej w okresie abstynencji

8.  Zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa szyjnego

9.  Torbiel pajęczynówki i zwapnienia w obrębie sierpu mózgu bez progresji w czasie wieloletniej obserwacji

10.  Stan po urazie głowy w 1993r. bez trwałych następstw

Biegli uznali, iż schorzenia te nie powodują niezdolności do pracy.

Wyrokiem Sądu Okręgowego z dnia 2.03.2012r. w sprawie VU 594/10 oddalono odwołanie ubezpieczonego od decyzji z dnia 8.01.2010r.

(dowód: wyrok Sądu Okręgowego w Słupsku k 129 akt sprawy;)

Wyrok ten zaskarżył ubezpieczony wnosząc o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji lub o zmianę zaskarżonego wyroku i przyznanie prawa do stałej renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy.

Wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 28.01.2013r. w sprawie III AUa 604/12 uchylono zaskarżony wyrok i przekazano sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Słupsku.

(dowód: wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku k 194 akt sprawy;)

Zdaniem Sądu Apelacyjnego zachodziła konieczność uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji celem przeprowadzenia wszechstronnej i pełnej oceny materiału dowodowego. W ocenie Sądu Apelacyjnego oparcie ustaleń faktycznych na opiniach biegłych bez wyjaśnienia sprzeczności z opinią biegłego A. G. (1) z dnia 26.01.2008r. było nieprawidłowe.

Sąd Apelacyjny wskazał, że Sąd Okręgowy przy ponownym rozpoznaniu sprawy powinien uzyskać od biegłych, którzy sporządzali opinie – opinie uzupełniające w zakresie wyczerpującym zagadnienia przedstawione biegłym do oceny w postanowieniu dowodowym z dnia 11.03.2011r.

(dowód: uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku k 208, 210 akt sprawy;)

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Ubezpieczony posiada wyuczony zawód ślusarz obróbki skrawaniem, pracował jako ślusarz oraz urzędnik przy legalizacji wag i odważników. Ubezpieczony korzystał z prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy do stycznia 2002r. obecnie nie pracuje.

( bezsporne )

W sytuacji gdy biegły neurolog wydający opinię w sprawie korzystał z przerwy w czynnościach Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego neurologa na okoliczność czy co najmniej od 14.09.2004r. do 11.12.2008r. był on nieprzerwanie i jest nadal niezdolny do pracy co najmniej częściowo i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Nadto sąd zobowiązał biegłego do ustosunkowania się do opinii z dnia 26.01.2008r. biegłego A. G. (1). Z braku czynnego w okręgu Sądu Okręgowego w Słupsku biegłego neurologa dowód ten dopuszczono w drodze pomocy prawnej przed najbliższym Sądem Okręgowym w Koszalinie.

Ubezpieczony nie stawił się na wyznaczony termin badania lekarskiego przed Sądem Okręgowym w Koszalinie. Domagał się zmiany biegłego gdyż w sprawie VU 232/13 biegły wydał niekorzystną dla nie go opinię.

Sąd zobowiązał biegłych psychiatrę i specjalistę medycyny pracy do ustosunkowania się do opinii z dnia 26.01.2008r. biegłego A. G. (1).

Biegli stwierdzili, iż w ich ocenie ubezpieczony był w okresie od 10.2007r. do końca 2009r. zdolny do pracy i nie stwierdzili istnienia niezdolności do pracy.

(dowód: opinia uzupełniająca psychiatry k 250 – 252 akt sprawy, opinia uzupełniająca specjalisty medycyny pracy k 253 akt sprawy;)

Po zakończeniu przerwy w czynnościach Sąd zobowiązał biegłego neurologa do ustosunkowania się do opinii z dnia 26.01.2008r. biegłego A. G. (1).

Biegły neurolog w opinii uzupełniającej przypomniał, że rozpoznano u ubezpieczonego:

1.  Przebyty uraz głowy ( 1993)

2.  Torbiel pajęczynówki

3.  Bóle głowy objawowe

4.  Zespół bólowy kręgosłupa C i L – S niewielkie zmiany zwyrodnieniowe bez dyskopatii

i nie stwierdził niezdolności do pracy z przyczyn neurologicznych na podstawie badania i rozpoznań z 2008r. Zdaniem biegłego zespół psychoorganiczny nie może się cofać, tylko pogłębiać więc jeśli nie był widoczny w 2011r. to nie mogło go być w 2008r. Żadne ze schorzeń neurologicznych nie jest średnio zawansowane jak napisał biegły G.. Zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa są niewielkie, bóle głowy nie powodują niezdolności do pracy, uraz głowy był powierzchowny i nie ma żadnego wpływu na obecny stan zdrowia, a torbiel pajęczynówki nie powoduje objawów klinicznych i jest wadą rozwojową występującą u kilku procent ludzi.

(dowód: opinia uzupełniająca neurologa k 276 akt sprawy;)

Ubezpieczony kwestionował opinie uzupełniające. Zarzucał opiniom sprzeczność z opinią z dnia 26.01.2008r. biegłego A. G. (1), biegłemu z zakresu medycyny pracy brak ustosunkowania się do faktu zaliczenia go do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności, twierdził, że jego stan zdrowia uniemożliwia świadczenie pracy. Opinii biegłego neurologa ubezpieczony zarzucił, że nie wyjaśnił czy uraz głowy może być przyczyną powstania pajęczynówki. Dodatkowo ubezpieczony podniósł, że w zaświadczeniu z 29.12.1993r. stwierdzono, że na skutek stłuczenia głowy wystąpiły cechy kliniczne wstrząśnienia móżdżku, domagał się oświadczenia od biegłej czy jest konsultantem ZUS. Ubezpieczony powołał się na zaświadczenie lekarskie z dnia 9.07.2010r. oraz wskazał na wyniki badań RTG z 21.081996r. ,28.07.2008r. i zaświadczenie lekarskie z dnia 29.12.1993r. oraz dokumentację od leczącego go lekarza neurologa.

Biegli psychiatra i biegły z zakresu medycyny pracy na rozprawie w dniu 15.10.2013r. ustosunkowując się do zastrzeżeń ubezpieczonego podtrzymali wydane w sprawie opinie. Zdaniem biegłego psychiatry w sprawie nie pojawiły się nowe dokumenty medyczne świadczące o stanie zdrowia ubezpieczonego. Bazujemy na tych samych dokumentach, a dr G. oddał decyzje co do niezdolności do pracy psychiatrom. W czerwcu 2011 roku, biegły nie stwierdził u ubezpieczonego cech otępienia. Występują zaburzenia procesów poznawczych, ale ich nasilenie nie jest na tyle duże aby można było je zakwalifikować jako stany otępienne. Same zaburzenia osobowości nie są przeciwwskazaniem dla wykonywania pracy. Ubezpieczony wykonywał różnorodne prace, są przeciwwskazania do wykonywania prac umysłowych, ale do fizycznych nie. Powołanie biegłego psychologa oceniłoby stan ubezpieczonego na chwilę obecną, ale nie będzie miało odniesienia do okresu 2007 – 2009r. i do opinii nic by nie wniosło. Zespół psychoorganiczny to dawna nazwa organicznych zaburzeń osobowości, zachowania. Zaburzenia natury psychiatrycznej łączone z chorobą alkoholową kwalifikują do zaliczenia do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności ale nie ograniczają pracy zarobkowej ubezpieczonego. Zdaniem biegłego ubezpieczony mógłby pracować również w zwykłych warunkach. W ocenie biegłego w okresie 2008r. opiniowany nie był niezdolny do pracy, tym bardziej, że neurolog decyzję co do niezdolności do pracy pozostawił psychiatrze. Skoro w 2011 ubezpieczony spełnia kryteria do podjęcia pracy to, dwa lata wcześniej tym bardziej je spełniał bo zespół psychoorganiczny może się tylko pogłębiać.

(dowód: opinia uzupełniająca biegłego psychiatry k 289v akt sprawy 00:05:22 – 00:24:26;)

Również biegły specjalista z zakresu medycyny pracy podtrzymuję wydaną w sprawie opinię. Zdaniem biegłego ubezpieczony wykonywał zarówno prace fizyczne jak i umysłowe i jest nadal zdolny do obu rodzajów prac. Wcześniejszą rentę ubezpieczony otrzymywał z powodów kardiologicznych, a te przyczyny obecnie nie ograniczają możliwości zatrudnienia. W badaniach neurologicznych nie stwierdzono zmian ubytkowych. Ubezpieczony ma niedosłuch ale słuch jest wydolny społecznie. Zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa również są bez ubytków. Biegły nie zauważył u ubezpieczonego postępującej patologii i zniedołężnienia dlatego nie podzielił opinii neurologa z 2008 roku. Nie podzielił też zaliczenia ubezpieczonego do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności. Zespół psychoorganiczny nie może się cofnąć, możliwe jest tylko pogłębienie. Wieloletnia obserwacja nie wykazała zmian jeżeli chodzi o torbiel, stan jest stabilny, nie powoduje objawów klinicznych. Ubezpieczony doznał urazu głowy w 1993 roku ale bez trwałych następstw. Po okazaniu zaświadczenia o stanie zdrowia z k.284 akt sprawy – stłuczenie mózgu cofa się, objawy ustępują w okresie do tygodnia. Ubezpieczony nie ma objawów uszkodzenia móżdżku. Byłoby to do wychwycenia przez internistę. Zmiany zwyrodnieniowe wtórne występują od czwartej dekady życia, są one naturalne dla starzenia się organizmu. Ubezpieczony nie ma objawów sugerujących dyskopatię. Zdaniem biegłego żeby ocenić dokładnie stan kręgów i krążków wykonuje się badanie dokładniejsze niż RTG czyli rezonans ale w ocenie biegłego są to zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa. Przy niedowładach i ścienieniach kończyn neurolog na pewno skierowałby na dokładniejsze badanie.

(dowód: opinia uzupełniająca biegłego specjalisty medycyny pracy k 289v – 290 akt sprawy 00:25:01 – 00:46:07;)

Ubezpieczony nadal kwestionował opinie biegłych. Domagał się dopuszczenia dowodu z opinii biegłego G. oraz skierowania na badanie rezonansem magnetycznym.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonego L. K. nie zasługuje na uwzględnienie.

Przypomnieć należy, że w niniejszej sprawie spór sprowadzał się do ustalenia czy ubezpieczony jest niezdolny do pracy częściowo lub całkowicie.

Spełnianie przez ubezpieczonego pozostałych określonych w art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( tekst jednolity Dz. U. z 2009r. nr 153 poz. 1227 ze zm.) nie było przez organ rentowy kwestionowane.

Definicję niezdolności zawiera przepis art. 12 ustawy, który stanowi, że niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (art. 12 ust. 2 i 3 w/w ustawy).

Przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania, co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, a także możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne (art. 13 w/w ustawy).

Dokonując zaś oceny przewidywanego okresu niezdolności do pracy zarobkowej bierze się pod uwagę przesłanki wynikające z treści § 6 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 14 grudnia 2004 r. w sprawie orzekania o niezdolności do pracy (Dz. U. nr 273, poz. 2711), czyli charakter i stopień naruszenia sprawności organizmu oraz rokowania odzyskania zdolności do pracy. Treść powołanych przepisów obliguje do tego, aby niezdolność do pracy rozpatrywać indywidualnie w odniesieniu do konkretnej osoby, przy uwzględnieniu jej stanów chorobowych, wieku, kwalifikacji. Treść tych przepisów obliguje do tego, aby niezdolność do pracy rozpatrywać indywidualnie w odniesieniu do konkretnej osoby.

Postępowanie dowodowe w niniejszej sprawie wykazało jednoznacznie, że ubezpieczony nie jest osobą niezdolną do pracy. Świadczą o tym merytoryczne i szczegółowe opinie biegłego psychiatry, specjalisty medycyny pracy oraz neurologa.

Biegli ustosunkowali się do odmiennej opinii z dnia 26.01.2008r. biegłego A. G. (1) i jednoznacznie wskazali na brak istnienia przesłanek pozwalających na zakwalifikowanie ubezpieczonego do grona osób niezdolnych do pracy. Biegli zgodnie podkreślili, że zespół psychoorganiczny nie może się cofać, tylko pogłębiać więc jeśli nie był widoczny w 2011r. to nie mogło go być w 2008r. Na podkreślenie zasługuje fakt, że biegły neurolog sporządzający opinię wszechstronnie ustosunkował się do odmiennej opinii z dnia 26.01.2008r. biegłego A. G. (1) z dnia 26.01.2008r. wskazując na jej błędy i braki. Niewątpliwie też biegli wydając opinię w niniejszej sprawie oceniali stan zdrowia ubezpieczonego w szerszym spektrum czasowym i z perspektywy historycznej dysponowali danymi, z dłuższego okresu czasu pozwalającymi na bardziej kompleksową ocenę stanu zdrowia ubezpieczonego.

W ocenie Sądu Okręgowego rozpoznającego niniejszą sprawę opinie biegłych odwoływały się zarówno do formalnych jak i faktycznych kwalifikacji ubezpieczonego, a zatem powyższa wada wytknięta przez Sąd Apelacyjny została usunięta.

Opinia biegłych podlega, tak jak i inne dowody ocenie według art. 233 § 1 kpc, lecz odróżniają ją szczególne kryteria oceny. Stanowią je zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziom wiedzy biegłych, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej wniosków. Przedmiotem opinii biegłych nie jest przedstawienie faktów, lecz ich ocena na podstawie wiedzy fachowej (wiadomości specjalnych). Nie podlega ona zatem weryfikacji, jak dowód na stwierdzenie faktów, na podstawie kryterium prawdy i fałszu. Sąd Najwyższy wielokrotnie wy­jaśniał, że do dowodu z opinii biegłego nie mogą mieć zastosowania wszystkie zasady prowadzenia do­wodów, a w szczególności art. 217 § 1 k.p.c . , a zatem sąd nie jest obowiązany dopuścić dowód z opinii kolejnych biegłych w każdym wypadku, gdy złożona opinia nie jest korzystna dla strony / wyrok Sądu Najwyższe­go z dnia 15 lutego 1974 r., II CR 817/73, nie publikowany/.

Żądanie ponowienia lub uzupełnienia dowodu z opinii biegłych jest bezpodstawne, jeżeli sądy uzyskały od biegłych wiadomości specjalne niezbędne do merytorycznego i prawi­dłowego orzekania. - wyrok z dnia 10 września 1999 r., II UKN 96/99, OSNAPUS 2000, nr 23, poz. 869; podobne poglądy byty już wielokrotnie wyrażane w wyrokach z dnia 6 marca 1997 r., II UKN 23/97, OSNAPUS 1997, nr 23, poz. 476, z dnia 21 maja 1997 r., II UKN 131/97, OSNAPUS 1998, nr 3, poz. 100 oraz z dnia 18 września 1997 r., II UKN260/97, OSNAPUS 1998, nr 13, poz. 408. Wielokrotnie też Sąd Najwyższy stwierdzał, że potrzeba powołania innego bie­głego powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z sa­mego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej opinii. Wyroki Sądu Najwyższego z dnia 4 sierpnia 1999 r., l PKN 20/99, OSNAPUS 2000, nr 22, poz. 807, z dnia 14 maja 1997 r., II UKN 108/97, OSNAPUS 1998, nr 5, poz. 161, z dnia 18 września 1997 r., II UKN 260/97, OSNAPUS 1998, nr 13, poz. 408 oraz z dnia 10 grudnia 1997 r., II UKN 391/97, OSNAPUS 1998, nr 20, poz. 612.

Powinność sądu powołania innych biegłych Sąd Naj­wyższy dostrzegał wtedy, gdy pierwotna opinia budziła istotne i nie dające się usunąć wątpliwości, a zaintereso­wana strona wykazywała nieporadność w zgłaszaniu od­powiednich wniosków dowodowych lub gdy wniosek o powołanie kolejnego biegłego uzasadniony był dokumen­tacją leczenia schorzeń nierozpoznanych przez biegłych.

Wyroki Sądu Najwyższego z dnia 7 października 1998 r., II UKN 248/98, OSNAPUS 1999, nr 20, poz. 666, z dnia 2 czerwca 1998 r., II UKN 88/98, OSNAPUS 1999, nr 11, poz. 373, z dnia 16 grudnia 1997 r., II UKN 406/97, OSNAPUS 1998, nr 21, poz. 643, z dnia 10 grudnia 1997 r., II UKN 394/97, OSNAPUS 1998, nr 20, poz. 614, z dnia 18 września 1997 r., II UKN 260/97, OSNAPUS 1998, nr 13, poz. 408, z dnia 14 kwietnia 1999 r., II UKN 546/98, OSNAPUS 2000, nr 11, poz. 440 oraz z dnia 23 czerwca 1999 r., II UKN 5/99, OSNAPUS 2000, nr 17, poz. 666.

Niewątpliwie w niniejszej sprawie nie mamy do czynienia z tego rodzaju sytuacją, gdyż spór nie dotyczy schorzeń których biegli nie rozpoznali.

Przy ocenie biegłych lekarzy sąd nie może zająć stanowiska odmiennego, niż wyrażone w tej opinii, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego. Odmienne ustalenie w tej mierze może być dokonane tylko na podstawie opinii innych biegłych lekarzy, jeżeli ich opinia jest bardziej przekonywająca oraz wszechstronnie przedstawia kwestię nasuwającą wątpliwości w sprawie. ( tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia13.10.2013r. 1987.10.13 II URN 228/87 PiZS 1988/7/62).

Szczególnej wnikliwości sądu wymaga analiza i ocena uzyskanych w trakcie postępowania dowodowego opinii biegłych zawierających rozbieżne wnioski. Istnienie opinii różniących się co do oceny istotnej w sprawie kwestii za­zwyczaj wymaga od sędziego postąpienia zgodnie z art. 286 k.p.c. i zażądania dodatkowej opinii od tych samych lub innych biegłych albo opinii instytutu naukowego lub naukowo-badawczego ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 sierpnia 1972 r., II CR 222/72, OSPiKA 1973, nr 5, poz. 93.).

Zasada swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) pozwala jednak sądowi wydać rozstrzygnięcie na podsta­wie opinii wybranej i uznanej za miarodajną. Sąd może uznać opinię jednego biegłego za przekonywającą, a opi­nię drugiego biegłego zdyskwalifikować, jeżeli biegły później powołany ustosunkował się szczegółowo i prze­konująco do wcześniej wydanej opinii, wskazując na jej błędy i braki (wyroki Sądu Najwyższego z dnia 19 lipca 1952 r., C 207/52, Nowe Prawo 1953, nr 5, s. 80 i z dnia 24 sierpnia 1972 r., II CR 222/72, OSPiKA 1973, nr 5, poz. 93).

W ocenie Sądu Okręgowego rozpoznającego niniejszą sprawę taka sytuacja zachodzi w niniejszej sprawie, gdyż wprawdzie w tym postepowaniu opinie biegłych są zbieżne, to jednak zgodnie dystansują się oni od odmiennej opinii z dnia 26.01.2008r. biegłego A. G. (1) przy czym biegły neurolog jednoznacznie wskazuje na błędy i braki w tej opinii. Na podkreślenie zasługuje też fakt, że opinie biegłych powołanych w niniejszej sprawie wzajemnie się potwierdzają są spójne i zgodne. Zaznaczyć w tym miejscu należy, że ani biegły neurolog ani biegły specjalista medycyny pracy nie byli pracownikami pozwanego ( vide: oświadczenie biegłego k 290 – 00:46:07 – 00:46:43 akt sprawy, pismo organu rentowego k 292 akt sprawy. ) Sądowi z urzędu było też wiadome, że biegły psychiatra wydający opinię w sprawie nie jest pracownikiem organu rentowego.

Niewątpliwie w przeszłości ubezpieczony otrzymywał rentę z powodu dolegliwości kardiologicznych, które nie ograniczają obecnie możliwości zatrudnienia. Z wiekiem też nie dochodzi do postępującej patologii i zniedołężnienia ubezpieczonego, gdyby ubezpieczony miał objawy uszkodzenia móżdżku byłoby do wychwycenia przez internistę. Zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa są niewielkie, brak jest objawów ubytkowych.

Wprawdzie ubezpieczony kwestionował wydane w sprawie opinie biegłych zarzucając, neurologowi że nie wyjaśnił czy uraz głowy może być przyczyną powstania pajęczynówki. Dodatkowo ubezpieczony podniósł, że w zaświadczeniu z 29.12.1993r. stwierdzono, że na skutek stłuczenia głowy wystąpiły cechy kliniczne wstrząśnienia móżdżku, a ponadto twierdził, że wyniki badań RTG przemawiają za dyskopatią, to jednak jego zastrzeżeń w tym zakresie podzielić nie można. Skoro w ocenie biegłych torbiel pajęczynówki nie powoduje objawów klinicznych – to etiologia powstania tego schorzenia nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia w procesie o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy. W ocenie Sądu Okręgowego sam fakt wystąpienia cech klinicznych wstrząśnienia móżdżku nie świadczy o istnieniu trwałych następstw urazu czyniących ubezpieczonego niezdolnym do pracy. Również to, że wyniki badan RTG wskazują na dyskopatię nie świadczy o zawansowaniu schorzenia w stopniu czyniącym ubezpieczonego niezdolnym do pracy.

Nie budzi wątpliwości to, że biegli wydawali opinie w oparciu o dokumentację medyczną znajdującą się w aktach, natomiast nie mieli obowiązku podzielenia rozpoznania dokonanego przez lekarza leczącego jeżeli w ich ocenie nie były one potwierdzone przez obiektywne dowody.

Podkreślić należy też to, że opinia biegłego neurologa wydana w tej sprawie jest zbieżna z opinią biegłego neurologa wydaną w dniu 13.01.2010r. w sprawie VU 479/09 powołaną prze z ubezpieczonego ( k 135 akt sprawy), zatem opinia z dnia 26.01.2008r. biegłego A. G. (1) jest opinią odosobnioną i brak było podstaw do dokonania ustaleń faktycznych w oparciu o nią.

Zaznaczyć w tym miejscu należy, że zgodnie z art. 236 kpc sąd nie ma możliwości wskazania sądowi wezwanemu imiennie jakiego biegłego winien wyznaczyć do przeprowadzenia badań i do wydania opinii, a z jakiego biegłego winien dowodu nie przeprowadzać, zatem z tych przyczyn formalnych nie było możliwe uwzględnienie wniosków ubezpieczonego o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego A. G. (1) jak też o pominięcie dowodu z opinii biegłego neurologa. Niewątpliwie też fakt wydania niekorzystnej opinii w innej sprawie nie uzasadnia wyłączenia biegłego.

Biegli odnieśli się także do płaszczyzny socjalnej (ekonomicznej) pojęcia niezdolności do pracy, biorąc pod uwagę posiadane przez ubezpieczonego kwalifikacje, wiek, zawód, ewentualne warunki pracy oraz możliwość dalszego wykonywania pracy zarobkowej.

Sąd podzielił poglądy wyrażone w wymienionych w opiniach w zakresie istnienia niezdolności do pracy. Tutaj biegli wnikliwie ocenili stan zdrowia ubezpieczonego.

Zaznaczyć w tym miejscu należy, że sposób motywowania oraz stopień stanowczości wniosków wyrażonych w opinii biegłych jest jednym z podstawowych kryteriów oceny dokonywanej przez sąd, niezależnie od kryteriów zgodności z zasadami wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego oraz podstaw teoretycznych opinii (tak postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 27.11.2000r. I CKN 1170/98 OSNC 2001 nr 4 poz. 84). Opinia biegłych powołanych w niniejszej sprawie są niewątpliwie stanowcze i odpowiednio umotywowane.

Na marginesie już należy dodać, iż opinia z dnia 26.01.2008r. sporządzona przez biegłego A. G. (1) w sprawie VU 88/06 ( k 145 – 147 akt tej sprawy ) nie kwestionowała wcześniejszych odmiennych opinii neurologicznych a jedynie eksponowała istniejący proces psychopatologiczny czyli schorzenie z dziedziny psychiatrii zatem wiarygodną osobą do oceny tego schorzenia jest biegły z dziedziny psychiatrii który został powołany w niniejszym postępowaniu i który konsekwentnie wywodził, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy.

Z uwagi na powyższe Sąd meriti uznał, iż ubezpieczony nie spełnił przesłanek do nabycia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy w Słupsku na mocy art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. orzekł, jak w sentencji wyroku.