Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Słupsku

POSTANOWIENIE

Dnia 23 sierpnia 2013r.

Sąd Okręgowy w Słupsku, Wydział IV Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący: SSO Andrzej Jastrzębski (spr)

Sędziowie SO: Elżbieta Jaroszewicz, Mariusz Struski

po rozpoznaniu w dniu 23 sierpnia 2013r., w Słupsku

na posiedzeniu niejawnym

skargi dłużnika M. J.

z udziałem wierzyciela (...) w B.

na czynności komornika przy Sądzie Rejonowym w Chojnicach Marii Krauze

na skutek zażalenia dłużnika od postanowienia Sądu Rejonowego w Chojnicach z 8 października 2012r. sygn. akt I Co 742/12

postanawia: odrzucić zażalenie.

IV Cz 469/13

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 8 października 2012r. Sąd Rejonowy w Chojnicach odrzucił zażalenie dłużnika na postanowienie tegoż sądu z dnia 10 lipca 2012 r., wobec braku uzupełnienia skargi poprzez złożenie odpisów zażalenia.

W dniu 24 października 2001r. dłużnik złożył pismo, z treści którego można jedynie wnioskować, iż jego intencją było zniweczenie orzeczenia. Pismo to zostało złożone w terminie określonym w art. 394 § 2 kpc.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje;

Zażalenie dłużnika podlega odrzuceniu na podstawie art. 373 kpc w zw. z art. 370 kpc i art. 397 kpc. Zgodnie z treścią art. 394 § 3 kpc zażalenie winno czynić zadość wymaganiom przypisanym dla pisma procesowego oraz zawierać wskazanie zaskarżonego postanowienia i wniosek o jego zmianę lub uchylenie, jak również zwięzłe uzasadnienie zażalenia ze wskazaniem w miarę potrzeb nowych faktów i dowodów, przytaczać zarzuty i ich uzasadnienie oraz wniosek o uchylenie lub zmianę orzeczenia. W konsekwencji powyższego rzeczą żalącego się było odniesienie się do argumentacji sądu I instancji zawartej w uzasadnieniu postanowienia odrzucającego jego zażalenie, tymczasem złożone zażalenie w żadnym zakresie nie odnosi się do treści skarżonego postanowienia.

Przepis art. 370 kpc, w zw. z art. 397 § 2 kpc nakazuje sądowi I instancji odrzucenie zażalenia, której braków strona nie uzupełniła w wyznaczonym terminie. Powyższy przepis oznacza, iż zażalenie podlega kontroli z punktu widzenia zachowania wymogów formalnych oraz wymogów w artykule 394 § 3 kpc wskazanych. W trybie art. 130 kpc uzupełnieniu podlegają tylko te wady, które dotyczą strony zewnętrznej skargi a nie jej treści. Natomiast pozostałe braki zażalenia, z art. 394 § 3 kpc, nie są brakiem formalnym lecz wadą zażalenia i mogą być uzupełniane tylko wówczas, gdy są zawarte w treści złożonego przez stronę zażalenia, chociażby w sposób bardzo ogólnikowy. Prawidłowy wywód zażalenia jest niezwykle istotny w świetle art. 378 § 1 kpc ( poprzez art. 397 § 2 kpc ), który obliguje sąd II instancji do rozpoznania sprawy w granicach zażalenia, w granicach zaskarżenia z uwzględnieniem z urzędu jedynie nieważności postępowania.

Sąd odwoławczy jest zatem związany granicami środka odwoławczego i jego działalność uzależniona jest w zasadzie od woli skarżącego, która to wola winna być artykułowana poprzez prawidłowe wypełnienie, w wypadku zażalenia) dyspozycji art. 394 § 3 kpc. W przeciwnym wypadku sąd II instancji nie mając jasnego i w miarę precyzyjnego wywodu zażalenia nie jest w stanie odnieść się do zaskarżonego orzeczenia.

Takie stanowisko znajduje uzasadnienie nie tylko w przepisach kodeksu postępowania cywilnego, ale również w orzecznictwie Sądu Najwyższego, który np. w uchwale z dnia 13.09.2000 roku w sprawie III CZP 34/00 uznał, że radykalne zmiany zapoczątkowane poprzez nowelizację od 1 lipca 1996 roku kodeksu postępowania cywilnego zwiększają kontradyktoryjność postępowania. Nowy jest też sposób „widzenia powinności stron, których sąd nie ma obowiązku wyręczać ani czynnie wspomagać w realizowaniu założonych przez nie celów procesowych. Tracą na sile argumenty oparte na założeniu, że należy minimalizować wymagania, którym sprostać musi strona prowadząca proces cywilny...” (patrz OSNC 2001/1/4).

Zważywszy na powyższe należy uznać, iż zażalenia dłużnika nie spełniała ani warunków formalnych dla pisma procesowego przewidzianych w art. 126 i następnych kpc, ani też nie zawierała wymogów z art. 394 § 3 kpc. O ile braki formalne mogły być uzupełnione w trybie art. 130 kpc, to nie mogło dojść do usunięcia wad tego pisma jako zażalenia, bowiem nie zawierało ono, nawet w sposób ogólnikowy niezbędnych elementów, które w świetle art. 394 § 3 kpc, pozwoliłoby na zakwalifikowanie go jako zażalenia od postanowienia wydanego przez Sąd Rejonowy.

Tak sformułowane zażalenie podlegało odrzuceniu przez Sąd I instancji z mocy art. 370 kpc. Po wpłynięciu do Sądu II instancji zażalenie podlega ponownemu badaniu, na podstawie art. 373 kpc w zw. z art. 397 § 2 kpc, który nakazuje odrzucić zażalenie jeżeli podlegało ono odrzuceniu przez sąd pierwszej instancji. Wobec powyższego należało orzec jak w sentencji niniejszego postanowienia.