Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Słupsku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 lipca 2014 roku

Sąd Okręgowy w Słupsku, w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący SSO Witold Żyluk

Protokolant Izabela Kowalik

przy udziale oskarżyciela publicznego - - -

po rozpoznaniu w dniu 22 lipca 2014 roku

sprawy A. K.

obwinionego o wykroczenie z art. 96 § 3 k.w.

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Człuchowie

z dnia 19 marca 2014 r., w sprawie II W 2162/13

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

2.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa 115 zł (sto piętnaście złotych) tytułem kosztów postępowania za II instancję.

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 19 marca 2014 roku, sygn. akt II W 2162/13, Sąd Rejonowy w Człuchowie uznał A. K. za winnego tego, że:

- w dniu 7 marca 2013 roku na żądanie (...) w C., wbrew obowiązkowi, nie wskazał komu powierzył pojazd o nr rej. (...) do kierowania lub używania, w dniu 17 listopada 2012 roku,

tj. popełnienia wykroczenia z art. 96 § 3 k.w.

za co na podstawie art. 96 § 3 k.w. w zw. z art. 24 § 1 i 3 k.w. wymierzył mu karę grzywny w kwocie 650 zł, oraz zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa 165 zł kosztów postępowania.

A p e l a c j ę złożył obwiniony, który zaskarżył wyrok w całości, stawiając mu zarzut:

1.obrazy przepisów postępowania, tj. art. 5 § 1 pkt 9 k.p.w. w zw. z art. 17 § 3 k.p.w. polegającą na ukaraniu obwinionego za popełnione wykroczenia stypizowanego w art. 96 § 3 k.w. podczas gdy w niniejszej sprawie zachodzi negatywna przesłanka procesowa w postaci braku skargi uprawnionego oskarżyciela;

2.obrazę przepisów prawa materialnego poprzez błędną wykładnię i w konsekwencji niewłaściwe zastosowanie przepisu art. 96 § 3 k.w., poprzez przyjęcie, iż zachowanie obwinionego, polegające na niewskazaniu osoby która prowadziła pojazd stanowiący własność Kancelarii (...), K. Sp.p. Kancelaria (...) i Radców Prawnych, w realiach braku świadomości obwinionego kto w dniu 17 listopada 2012 roku prowadził pojazd o numerze rejestracyjnym (...), wyczerpuje znamiona wykroczenia z art. 96 § 3 k.w.

i wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania, ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie obwinionego.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja nie jest zasadna.

Na wstępie stwierdzić należy, że zarzut naruszenia prawa procesowego wynikający z apelacji nie zasługiwał na uwzględnienie.

W obecnie obowiązującej regulacji prawnej, będącej następstwem wejścia w życie ustawy z dnia 29 października 2010 r. o zmianie ustawy Prawo o ruchu drogowym oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 225, poz. 1466), straże gminne (miejskie) mają kwestionowane przez skarżącego uprawnienia oskarżycielskie.

Wskazana nowelizacja dotyczyła m. in. art.17 § 3 k.p.w. i art. 129b ustawy Prawo o ruchu drogowym, nadając strażom gminnym (miejskim) szersze uprawnienia oskarżyciela publicznego, obejmujące właśnie sprawy o czyny z art. 96 § 3 k.w..

Interpretację obecnie obowiązującego stanu prawnego w zakresie omawianego zagadnienia, która winna mieć zastosowanie w niniejszej sprawie, zawiera też uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 2 kwietnia 2014 r., sygn. akt V KK 378/13 (opublikowane na stronie: www.sn.pl./orzecznictwo).

Wbrew stanowisku skarżącego, zgodnie z art. 17 § 3 k.p.w., straży gminnej(miejskiej) przysługują uprawnienia oskarżyciela nie tylko wówczas gdy w zakresie swojego działania, ale też gdy w trakcie prowadzonych czynności wyjaśniających, ujawniła wykroczenia i wystąpiła z wnioskiem o ukaranie. Taka treść tego przepisu jest właśnie następstwem sygnalizowanej wyżej nowelizacji. Zwrócić należy uwagę, że swoje stanowisko co do braku uprawnień oskarżycielskich straży gminnych (miejskich) w omawianym przypadku, skarżący uzasadniał powołując się na stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w uzasadnieniu do wyroku z dnia 12 grudnia 2013 roku, sygn. akt III KK 431/13. Z jego treści wynika, że pomimo wskazania w nim następstw nowelizacji prawa wprowadzonej ustawą z dnia 29 października 2010 r. o zmianie ustawy Prawo o ruchu drogowym oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 225, poz. 1466), to za podstawę rozważań Sąd Najwyższy przyjął cytowaną w apelacji treść art. 17 § 3 k.p.w. z przed jego nowelizacji – zdanie trzecie rozważań. Na dokonaną zmianę w treści art. 17 § 3 k.p.w. (podkreślenie własne) zwrócił uwagę Sąd Najwyższy w cytowanym na wstępie orzeczeniu z dnia 2 kwietnia 2014 r., uznając w efekcie - co akceptuje Sąd Okręgowy rozpoznający niniejszą sprawę - że straży gminnej(miejskiej) przysługują uprawnienia oskarżyciela publicznego w sprawach o wykroczenie z art. 96 § 3 k.w., popełnione od dnia 31 grudnia 2010 r., jeśli w zakresie swojego działania, w tym w trakcie prowadzonych czynności wyjaśniających ujawniły to wykroczenie i wystąpiły z wnioskiem o ukaranie za owo wykroczenie.

Nie zasługiwał również na uwzględnienie zarzut naruszenia prawa materialnego podniesiony w apelacji.

Stwierdzić należy, że ustalony w stanie faktycznym czyn obwinionego, podlegał kwalifikacji z przepisu art. 96 § 3 k.w.. Rzeczywiście, obwiniony wezwany do spełnienia obowiązku ustawowego określonego w art. 78 ust. 4 i 5 Prawa o ruchu drogowym nie udzielił w swoim piśmie skierowanym do (...) w C. (k.8) odpowiedzi na prawidłowo zadane pytanie - komu powierzył pojazd o nr rej. (...) do kierowania lub używania w oznaczonym czasie, tj. w dniu 17 listopada 2012 roku o godz. 13:41:22 (k.4). Słusznie skonstatował Sąd I instancji, że odpowiedź obwinionego nie zawierała informacji umożliwiającej oskarżycielowi publicznemu podjęcie czynności zmierzających do ustalenia sprawcy ujawnionego wykroczenia drogowego. Zgodzić się należy też z Sądem
I instancji, że skoro obwiniony twierdził, iż samochód należący do spółki, której jest uczestnikiem, był używany przez pracowników spółki, przy czym z uwagi na brak prowadzenia ewidencji pojazdów nie był w stanie oznaczyć, który z nich dysponował pojazdem w oznaczonym dniu, to winien był podać (...) dane wszystkich tych osób. Nie jest bowiem przedmiotem wskazanego obowiązku ustawowego – tak jak to ujmuje skarżący w apelacji (str. 3) – udzielenie odpowiedzi tylko na pytanie komu powierzony był pojazd do kierowania w oznaczonym czasie, ale także udzielenie odpowiedzi na pytanie komu powierzony był pojazd do używania w oznaczonym czasie. Zatem, w omawianym przypadku, gdy obwiniony z obiektywnych wskazywanych przez siebie przyczyn, nie mógł udzielić odpowiedzi na pierwsze z pytań, to był zobowiązany do udzielenia odpowiedzi na drugie i mógł zrealizować ten obowiązek bez przeszkód, podając dane wszystkich osób, które w oznaczonym czasie mogły używać pojazd należący do spółki. Zaniechanie w taki sposób realizacji ustawowego obowiązku przez obwinionego jest umyślnym i prawidłowo zostało zakwalifikowane przez Sąd I instancji jako wykroczenie z art. 96 § 3 k.w..

Z tych to powodów, nie znajdując podstaw do uwzględnienia apelacji, gdy nadto orzeczona wobec obwinionego kara grzywny, nie ma cech rażącej niewspółmierności (w rozumieniu nadmiernej jej surowości), Sąd Okręgowy – na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w. – utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze, którymi obciążono obwinionego, orzeczono w oparciu o dyspozycję z art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.w. oraz art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych /jedn. tekst – Dz. U. Nr 49 z 1983 r., poz. 223 z późn. zm./.