Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Słupsku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 maja 2013 roku

Sąd Okręgowy w Słupsku V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Danuta Szykut

Protokolant: st.sekr.sądowy Sylwia Pławsiuk

po rozpoznaniu w dniu 17 maja 2013 r. w Słupsku na rozprawie

sprawy z odwołania G. K.

od decyzji z dnia 17/10/2012 r. znak: (...)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o rentę

zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. w ten sposób, że przyznaje G. K. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres trzech lat od dnia 1 października 2012roku do dnia 30 września 2015roku,

UZASADNIENIE

Ubezpieczona G. K. w odwołaniu od decyzji wydanej w dniu
17.10.2012 r. , znak: (...) przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S., domagała się jej zmiany poprzez przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy od 01.10.2012 r.

W uzasadnieniu odwołania podniosła, że od 16 lat była uprawniona do renty, wielokrotnie hospitalizowana, dolegliwości nie mijają, stąd częste jej wizyty w PZP.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie jednocześnie podnosząc, że lekarz orzecznik ZUS po przeprowadzeniu badań i analizie dokumentacji medycznej (z uwzględnieniem opinii specjalistycznej lekarza konsultanta) orzeczeniem z dnia 05.09.2012 r. nie stwierdził u ubezpieczonej niezdolności do pracy. Ubezpieczona skorzystała z prawa wniesienia sprzeciwu do komisji lekarskiej ZUS, która orzeczeniem z dnia 05.10.2012 r. podtrzymała stanowisko Lekarza Orzecznika. Na tej podstawie organ rentowy odmówił ubezpieczonej prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 01.10.2012 r.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczona G. K., urodzona (...), wykształcenie średnie-ukończyła liceum ekonomiczne. Pracowała jako referent produkcji roślin, starszy referent kredytowy, księgowa, pracownik fizyczny. Obecnie nie pracuje zawodowo.

Od 01.05.1995 r. do 30.09.2012 r. miała ustalone prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

W dniu 16.08.2012 roku ubezpieczona złożyła ponowny wniosek o przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres.

Lekarz Orzecznik ZUS orzeczeniem z dnia 05.09.2012 roku uznał ubezpieczoną za zdolną do pracy. Ubezpieczona wniosła sprzeciw od powyższego orzeczenia do komisji lekarskiej ZUS, która orzeczeniem z dnia 05.10.2012 roku podtrzymała stanowisko Lekarza Orzecznika ZUS.

Na tej podstawie organ rentowy zaskarżoną decyzją z dnia 17.10.2012 r., znak: (...) odmówił G. K.prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres.

dowód: akta emerytalne : wniosek- k. 122, orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 05.09.2012 r. – k. 124, orzeczenie komisji lekarskiej ZUS z dnia 05.10.2012 r. – k. 126, zaskarżona decyzja – k. 127, kwestionariusz dotyczący okresów składkowych i nieskładkowych – k. 3, świadectwa pracy – k. 4-10

Ubezpieczona ma naruszoną sprawność organizmu z powodu zaburzeń depresyjnych nawracających. Ubezpieczona od wielu lat jest leczona psychiatrycznie, z potwierdzonym w czasie hospitalizacji rozpoznaniem. W ostatnim okresie bez dobrych, pełnych remisji, stale leczona farmakologicznie. Wymaga stałego leczenia psychiatrycznego. Rokowanie jest niepewne, ale raczej nie jest pomyślne. G. K. jest nadal częściowo niezdolna do pracy na okres 3 lat.

dowód: akta sprawy: protokół badań sądowo-lekarskich z dnia 27.03.2013 r. – k. 36-36 v., dokumentacja z leczenia złożona w toku procesu z (...)i z leczenia szpitalnego na oddziale (...) – k. 11-24

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonej G. K. zasługuje na uwzględnienie.

W niniejszej sprawie roszczenie ubezpieczonej podlegało rozstrzygnięciu w oparciu o przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2009 r., Nr 153, poz. 1227ze zm.).

Spór w przedmiotowej sprawie sprowadzał się do ustalenia czy ubezpieczona jest nadal niezdolna do pracy częściowo lub całkowicie. Spełnienie przez ubezpieczoną pozostałych przesłanek określonych w art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. 2009r., Nr 153, poz. 1227) nie było przez organ rentowy kwestionowane.

Definicję niezdolności do pracy zawiera przepis art. 12 ustawy, który stanowi, że niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (art. 12 ust. 2 i 3 w/w ustawy).

Przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania, co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, a także możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne (art. 13 w/w ustawy).

Dokonując zaś oceny przewidywanego okresu niezdolności do pracy zarobkowej bierze się pod uwagę przesłanki wynikające z treści §6 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 14 grudnia 2004 r. w sprawie orzekania o niezdolności do pracy (Dz. U. nr 273, poz. 2711), czyli charakter i stopień naruszenia sprawności organizmu oraz rokowania odzyskania zdolności do pracy. Treść powołanych przepisów obliguje do tego, aby niezdolność do pracy rozpatrywać indywidualnie w odniesieniu do konkretnej osoby, przy uwzględnieniu jej stanów chorobowych, wieku, kwalifikacji.

Sąd przeprowadził postępowanie dowodowe na powyższą okoliczność, dopuszczając dowód z opinii biegłego psychiatry w osobie K. G.. Powołany w sprawie biegły sądowy psychiatra jednoznacznie uznał, że ubezpieczona jest nadal częściowo niezdolna do pracy na okres 3 lat.

Biegły psychiatra nie zgodził się z konsultantem ZUS - psychiatrą, który po jednorazowym badaniu zmienił ustalone wcześniej od wielu lat i po kilku obserwacjach szpitalnych rozpoznanie. Zdaniem biegłego ubezpieczona wymaga stałego leczenia psychiatrycznego, a jej rokowania na przyszłość są niepewne.

Sąd uznał opinię biegłego psychiatry za wiarygodny dowód w sprawie i w pełni podzielił ustalenia oraz wynikające z niej wnioski.

Opinię biegłego Sąd Okręgowy ocenił jako rzetelną, fachową i obiektywną. Została bowiem sporządzona przez lekarza o specjalizacji odpowiadającej schorzeniom zdiagnozowanym u wnioskodawczyni, posiadających bogatą wiedzę medyczną oraz znaczne doświadczenie zawodowe. Opinia, w części dotyczącej rozpoznania i oceny wyników leczenia, znajduje oparcie w dokumentacji z leczenia. Opinia biegłego zawiera kompleksową i wyczerpującą ocenę stanu zdrowia wnioskodawczyni i uwzględnia wpływ rozpoznanego u niej schorzenia psychiatrycznego na zdolność do pracy. Jednocześnie zawiera przekonujące uzasadnienie w zakresie rozpoznanego schorzenia oraz przyczyn, dla których ubezpieczona powinna być uznana za częściowo niezdolną do pracy. Zdaniem Sądu, opinia biegłego psychiatry w rozpoznawanej sprawie, została wydana na podstawie właściwych przesłanek.

Zważyć należy, że opinia biegłego ma na celu ułatwienie sądowi rozeznanie i zrozumienie dziedziny (rozstrzyganej kwestii) wymagającej wiadomości specjalnych. W tym znaczeniu biegły jest pomocnikiem sądu, jednakże prezentuje własne stanowisko w kwestii, którą sąd rozstrzyga. Biegły zachowuje niezawisłość co do merytorycznej treści opinii, co zapewnia prawidłową rolę tej opinii w postępowaniu sądowym (orz. Sądu Najwyższego z 7 stycznia 1997 r., I CKN 44/96, niepubl.). Według wyroku Sądu Najwyższego z 14 marca 2007 r., III UK 130/06, LexPolonica nr 1871267 (OSNP 2008, nr 7- 8, poz. 113) opinia biegłych dostarcza sądowi wiedzy specjalistycznej koniecznej do dokonania oceny stanu zdrowia osoby ubiegającej się o świadczenie rentowe.

Zaznaczyć w tym miejscu należy, że sposób motywowania oraz stopień stanowczości wniosków wyrażonych w opinii biegłych jest jednym z podstawowych kryteriów oceny dokonywanej przez sąd, niezależnie od kryteriów zgodności z zasadami wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego oraz podstaw teoretycznych opinii. (tak postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 27.11. 2000r. I CKN 1170/98 OSNC 2001 nr 4 poz. 84) Niewątpliwe w niniejszej sprawie opinia biegłych kardiologów jest stanowcza i zdecydowana.

Sąd Najwyższy wielokrotnie wy­jaśniał, że do dowodu z opinii biegłego nie mogą mieć zastosowania wszystkie zasady prowadzenia do­wodów, a w szczególności art. 217 § 1 k.p.c . , a zatem sąd nie jest obowiązany dopuścić dowód z opinii kolejnych biegłych w każdym wypadku, gdy złożona opinia nie jest korzystna dla strony. (wyrok sadu Najwyższe­go z dnia 15 lutego 1974 r., II CR 817/73, nie publikowany). Żądanie ponowienia lub uzupełnienia dowodu z opinii biegłych jest bezpodstawne, jeżeli sądy uzyskały od biegłych wiadomości specjalne niezbędne do merytorycznego i prawi­dłowego orzekania. - wyrok z dnia 10 września 1999 r., II UKN 96/99, OSNAPUS 2000, nr 23, poz. 869; podobne poglądy byty już wielokrotnie wyrażane w wyrokach z dnia 6 marca 1997 r., II UKN 23/97, OSNAPUS 1997, nr 23, poz. 476, z dnia 21 maja 1997 r., II UKN 131/97, OSNAPUS 1998, nr 3, poz. 100 oraz z dnia 18 września 1997 r., II UKN260/97, OSNAPUS 1998, nr 13, poz. 408. Wielokrotnie też Sąd Najwyższy stwierdzał, że potrzeba powołania innego bie­głego powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z sa­mego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej opinii. Wyroki Sądu Najwyższego z dnia 4 sierpnia 1999 r., l PKN 20/99, OSNAPUS 2000, nr 22, poz. 807, z dnia 14 maja 1997 r., II UKN 108/97, OSNAPUS 1998, nr 5, poz. 161, z dnia 18 września 1997 r., II UKN 260/97, OSNAPUS 1998, nr 13, poz. 408 oraz z dnia 10 grudnia 1997 r., II UKN 391/97, OSNAPUS 1998, nr 20, poz. 612. Powinność sądu powołania innych biegłych Sąd Naj ­wyższy dostrzegał wtedy, gdy pierwotna opinia budziła istotne i nie dające się usunąć wątpliwości, a zaintereso­wana strona wykazywała nieporadność w zgłaszaniu od­powiednich wniosków dowodowych lub gdy wniosek o powołanie kolejnego biegłego uzasadniony był dokumen­tacją leczenia schorzeń nierozpoznanych przez biegłych. Tak wyroki Sądu Najwyższego z dnia 7 października 1998 r., II UKN 248/98, OSNAPUS 1999, nr 20, poz. 666, z dnia 2 czerwca 1998 r., II UKN 88/98, OSNAPUS 1999, nr 11, poz. 373, z dnia 16 grudnia 1997 r., II UKN 406/97, OSNAPUS 1998, nr 21, poz. 643, z dnia 10 grudnia 1997 r., II UKN 394/97, OSNAPUS 1998, nr 20, poz. 614, z dnia 18 września 1997 r., II UKN 260/97, OSNAPUS 1998, nr 13, poz. 408, z dnia 14 kwietnia 1999 r., II UKN 546/98, OSNAPUS 2000, nr 11, poz. 440 oraz z dnia 23 czerwca 1999 r., II UKN 5/99, OSNAPUS 2000, nr 17, poz. 666.

W ocenie Sądu Okręgowego taka sytuacja jednak nie zachodzi w niniejszej sprawie.

Sąd rozpoznając przedmiotową sprawę miał na uwadze, że o prawie do renty z tytułu niezdolności do pracy decyduje taki stopień nasilenia schorzeń, który obiektywnie - na podstawie opinii biegłych specjalistów, czyni osobę ubezpieczonej co najmniej częściowo niezdolną do pracy. Aktualnie stopień nasilenia rozpoznanych u ubezpieczonej G. K. schorzeń, takie twierdzenie uzasadnia.

W tym miejscu podkreślić należy, że żadna ze stron nie kwestionowała opinii biegłego psychiatry sporządzonej na podstawie badania ubezpieczonej, dokumentacji medycznej zawartej w aktach sprawy oraz aktach ZUS.

W wyroku z dnia 30 marca 2000r. w sprawie II UKN 444/99 opublikowanym w OSNP 2001/17/543 Sąd Najwyższy stwierdził, że w postępowaniu w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych organ rentowy ma pozycję strony (art. 477 ¹⁰ § 1 k.p.c.), więc powinien przejawiać odpowiednią aktywność dowodową, między innymi wobec treści dowodu z opinii biegłych lekarzy sądowych, a w przeciwnym razie ponosi negatywne skutki prawne swej bierności, polegające zwłaszcza na zmianie wydanej decyzji czy oddaleniu wniesionego środka zaskarżenia.

Z tych racji natury faktycznej i prawnej, Sąd na mocy art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. w ten sposób, że przyznał ubezpieczonej G. K. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres trzech lat od dnia 01.10.2012 r. (tj. od dnia ustania prawa do świadczenia) do dnia 30.09.2015 r., o czym orzeczono w sentencji wyroku.