Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Słupsku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 lutego 2015 r.

Sąd Okręgowy w (...) IV Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący SSO Mariola Watemborska (spr.)

Sędziowie SO: Dorota Curzydło, Mariusz Struski

Protokolant: sekr. sądowy Kamila Wiśniewska

po rozpoznaniu w dniu 13 lutego 2015 r. w (...)

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) w W.

przeciwko M. P.

o wydanie nieruchomości

na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego

w C. z dnia 19 września 2014r., sygn. akt I C 157/14

1.  oddala apelację,

2.  zasądza od pozwanego M. P. na rzecz powoda (...)w W. kwotę 300 (trzysta) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt IV Ca 646/14

UZASADNIENIE

(...) w W. wniosła do Sądu Rejonowego w (...) pozew przeciwko M. P. o nakazanie wydania mu przez pozwanego nieruchomości rolnych oznaczonych jako działki numer (...) o pow. 9.43 ha i (...) o pow. 20.57 ha położonych w Gminie D., obręb U., dla których prowadzona jest Księga Wieczysta Kw nr (...) w Sądzie Rejonowym w (...) i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu według norm przepisanych prawem.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż w toku postępowania administracyjnego dotyczącego zgłoszenia nieruchomości rolnych do dopłat bezpośrednich w (...)ujawniono fakt bezumownego korzystania przez pozwanego z przedmiotowych działek wchodzących w skład (...). Pozwanego pismem z 10.2013r. wezwano do wskazania tytułu prawnego stanowiącego podstawę władania nieruchomościami oznaczonymi jako działka numer (...) i wydania nieruchomości na dzień 22.10.2013 r. o godz. 11 ^30. Poinformowano przy tym pozwanego o obowiązku zapłaty za korzystanie z nieruchomości bez tytułu prawnego. Pozwany pismem z 25.10.2013 r. odmówił wydania nieruchomości powołując się na umowę dzierżawy. Powód w dniu 22.11.2013 r. i 1.12.2013 r. ponownie wezwał do wydania przedmiotowych nieruchomości i ponownie wyznaczył termin do ich wydania.

Pozwany wniósł o odrzucenie pozwu z uwagi na zapis na sąd polubowny zawarty w umowie dzierżawy a ustosunkowując się merytorycznie do żądania pozwu podniósł, iż faktycznie 30.06.2003 r. strona powodowa wezwała pozwanego do zapłaty zaległych rat dzierżawy wyznaczyła kolejny termin do ich uiszczenia. Jednak po upływie wyznaczonego terminu nie złożyła oświadczenia o wypowiedzeniu umowy dzierżawy z tym dniem i umowa dzierżawy nie rozwiązała się z dniem 1.10.2003 r.

Z ustaleń Sądu Rejonowego wynika, że powodowa (...) w W. zawarła w dniu 25 lutego 1993 r. z pozwanym M. P. umowę dzierżawy działek rolnych nr (...) o pow. 30 ha położonych w gminie D. obręb U., na okres 30 lat. Strony przewidziały, że wydzierżawiający może rozwiązać umowę bez zachowania ustawowego terminu wypowiedzenia w przypadku jeżeli dzierżawca dopuści się zwłoki z zapłatą czynszu co najmniej za dwa pełne okresy płatności lub gdy nie wykona zobowiązań określonych w § 5 i 13 umowy. Strony również w treści umowy postanowiły, iż wszelkie spory mogące powstać w trakcie wykonywania niniejszej umowy postanawiają oddać pod rozstrzygnięcie sądu polubownego.

Aneksem do umowy dzierżawy strony ustaliły, iż z powodu tego, że dzierżawca nie jest w stanie dokonać zapłaty czynszu dzierżawnego za okres 1997 r. przesunięty zostaje termin zapłaty czynszu za 1997r. na dzień 30.09.1998 r.

Pozwany M. P. w dniu 22.05.2003 r. przedłożył stronie powodowej, prośbę - zobowiązanie, iż zobowiązuje się spłacić kwotę zaległości w ratach do końca 2003 r. i wniósł o nie kierowanie sprawy do sądu.

Z dalszych ustaleń Sądu Rejonowego wynika, że (...) w W. Odział (...) w G. nie uwzględniła wniosku pozwanego ponieważ wcześniej pozwany korzystał z odroczeń spłaty, lecz nie dotrzymał deklarowanego terminu a zadłużenie na dzień 11.06.2003 r. wynosiło 15.824,29 zł. Powódka w dniu 30.06.2003 r. doręczyła konkubinie pozwanego ostateczne wezwanie pozwanego do zapłaty kwoty 15.878,40 zł tytułem zadłużenia z powodu niezapłaconych rat dzierżawnych za okres od 31.12.1998 r. do 28.02.2003 r. z oświadczeniem, iż w przypadku niezapłacenia całości w/w zadłużenia na podstawie art. 703 kodeksu cywilnego umowa ulegnie rozwiązaniu bez zachowania terminu wypowiedzenia, ze skutkiem na ostatni dzień trzymiesięcznego terminu liczonego od dnia otrzymania przez pozwanego pisma powoda w tym przedmiocie.

Ustalił jednocześnie Sąd I instancji, że w dniu 11.02.2004 r. powodowa agencja doręczyła pozwanemu pismo z informacją, że umowa dzierżawy z 25.02.1993 r. uległa rozwiązaniu z dniem 1.10.2003 r. a przejęcie nieruchomości nastąpi w dniu 17.02.2004 r. o godz. 13 w miejscu zamieszkania pozwanego. Od dnia rozwiązania umowy będzie naliczana opłata z tytułu bezumownego korzystania z przedmiotu dzierżawy. Pozwany na dzień 20.02.2004 r. dokonał zasiewów na części gruntów i poprosił o nieodbieranie nieruchomości do czasu zbioru tj. 15.10.2004 r., potwierdził zadłużenie w kwocie 17.659,64 zł na dzień 16.02.2004 r.

Pozwany 20.02.2004 r. podpisał oświadczenie o uznaniu długu wobec (...) i zobowiązał się wystąpić z wnioskiem o rozłożenie zadłużenia na raty, oraz przywrócenie ważności umowy dzierżawy po uregulowaniu zadłużenia.

(...)w W. Odział (...) w G. wyznaczyła pozwanemu kolejne ostateczne terminy przejęcia nieruchomości na dzień 2.04.2004 r. i 15.09.2004 r. potwierdzając rozwiązanie umowy dzierżawy z dniem 1.10.2003 r. Pozwany w dniu 15.09.2004 r. odmówił wydania użytkowanych nieruchomości pomimo ciążącego zadłużenia w kwocie 18.870,34 zł i nie dokonywania żadnych wpłat z tytułu zadłużenia mimo składach deklaracji.

Ustalił także Sąd Rejonowy, że pozwany M. P. złożył w dniu 3.02.2006 r. do powodowej agencji prośbę o przywrócenie obowiązywania umowy dzierżawy. Pozwany w dniu 24.10.2013 r. i 10.12.2013 r. odmówił wydania użytkowanych nieruchomości. Powódka doręczała pozwanemu wezwania do zapłaty i wezwanie ostateczne z 23.05.2014 r. na łączną kwotę do zapłaty w wysokości 103.243,14 zł.

(...) w W. (...) w G. wysłała pozwanemu dwa przedsądowe wezwania do wydania nieruchomości z 22.11.2013 r. i 1.12.2013 r.

W oparciu o tak poczynione ustalenia Sąd Rejonowy uznał, że powództwo wywiedzione przez (...)w W. zasługuje na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności Sąd Rejonowy rozważał zarzut pozwanego dotyczący zapisu umownego na sąd polubowny i związany z tym wniosek o odrzucenie pozwu. Zauważył przy tym sąd, że przepis art. 1161 § 1 k.p.c. stanowi, iż umowa o poddanie sporu pod rozstrzygnięcie sądu polubownego wymaga umowy stron, w której należy wskazać przedmiot sporu lub stosunek prawny, z którego spór wyniknął lub może wyniknąć (zapis na sąd polubowny). Zwrócił uwagę Sąd I instancji, że w rozpoznawanej sprawie strony w umowie dzierżawy z 25 lutego 1993 r. zawarły zapis na sąd polubowny określając, iż wszelkie spory mogące powstać w trakcie wykonywania niniejszej umowy postanawiają oddać pod rozstrzygnięcie sądu polubownego bez precyzyjnego określenia stosunku prawnego podlegającego przekazaniu do właściwości sądu polubownego. Mając na względzie przepis artykułu 353 ¹ k.c. statuujący swobodę oraz zasady wykładni oświadczeń woli (art. 65 k.c.), sąd uznał, iż strony oddając wszelkie spory mogące powstać w trakcie wykonywania niniejszej umowy pod kognicję sądu polubownego, zakreśliły ramy czasowe podania ich pod rozstrzygnięcie sądu polubownego do czasu wykonywania, obowiązywania umowy. Mając powyższe na uwadze Sąd Rejonowy uznał, że nie sposób przyjąć, iż zapis na sąd polubowny dotyczy również sporów powstałych po rozwiązaniu umowy dzierżawy łączącej strony.

W rozpoznawanej natomiast sprawie spór dotyczył zobowiązania pozwanego do wydania nieruchomości, po upływie znacznego czasu od rozwiązania umowy dzierżawy i po wezwaniach do wydania nieruchomości będących własnością (...) i będących we władaniu (...) wobec czego zapis na sąd polubowny nie dotyczy przedmiotowej sytuacji.

Po zajęciu stanowiska w sprawie zapisu na sąd polubowny, Sąd Rejonowy oceniał, czy umowa dzierżawy z dnia 25 lutego 1993r. uległa rozwiązaniu z dniem 1.10.2003 r.

Zgodził się Sąd rozpoznający sprawę w I instancji ze stanowiskiem Sądu Najwyższego, że zgodnie z art. 703 KC, jeżeli dzierżawca dopuszcza się zwłoki z zapłatą czynszu co najmniej za dwa pełne okresy płatności, a w wypadku gdy czynsz jest płatny rocznie, jeżeli dopuszcza się zwłoki z zapłatą ponad trzy miesiące, wydzierżawiający może dzierżawę wypowiedzieć bez zachowania terminu wypowiedzenia. Jednakże wydzierżawiający powinien uprzedzić dzierżawcę, udzielając mu dodatkowego trzymiesięcznego terminu do zapłaty zaległego czynszu. W sytuacji, w której wydzierżawiający złożył oświadczenie o niezwłocznym wypowiedzeniu umowy bez dopełnienia obowiązku przewidzianego w art. 703 zd. drugie KC, i zażądał zwrotu przedmiotu tej umowy, trzeba przyjąć, że uczynił zadość obowiązkowi uprzedzenia o zamiarze wypowiedzenia po bezskutecznym upływie dodatkowego trzymiesięcznego terminu.
Zwrócił przy tym uwagę Sąd Rejonowy na to, że dla zakończenia stosunku dzierżawy wydzierżawiający musi po upływie trzymiesięcznego terminu złożyć jeszcze jedno - tym razem w pełni skuteczne - wypowiedzenie umowy z art. 703 k.c. odróżnia bowiem oświadczenie uprzedzające o zamiarze natychmiastowego wypowiedzenia od samego wypowiedzenia. Wypowiedzenie ze skutkiem natychmiastowym nie wymaga jednak zachowania żadnej formy szczególnej, wobec czego może znaleźć wyraz w każdym zachowaniu się wynajmującego, które w sposób dostateczny ujawnia wolę natychmiastowego zakończenia umowy (art. 60 k.c.). Art. 703 zd. drugie kodeksu cywilnego, wprowadzający obowiązek udzielenia dzierżawcy dodatkowego trzymiesięcznego terminu do zapłaty zaległego czynszu ma na celu wyłącznie ochronę interesów dzierżawcy. Wynika z niego jedynie zakaz ustalania krótszego od trzymiesięcznego terminu dodatkowego do zapłaty zaległego czynszu. Interes dzierżawcy będzie więc wystarczająco chroniony przez to, że wyłączy się możliwość rozwiązania umowy przed upływem trzech miesięcy od uprzedzenia dzierżawcy o zamiarze niezwłocznego wypowiedzenia dzierżawy. Zatem sankcja bezwzględniej nieważności wypowiedzenia dokonanego z naruszeniem art. 703 zd. drugie KC nie byłaby uzasadniona z punktu widzenia funkcji tego przepisu.

Zwrócił uwagę Sąd Rejonowy na okoliczność, iż w rozpoznawanej sprawie wydzierżawiająca (...) 30.06.2003 r. doręczyła konkubinie pozwanego ostateczne wezwanie pozwanego do zapłaty kwoty 15.878,40 zł tytułem zadłużenia z powodu niezapłaconych rat dzierżawnych za okres od 31.12.1998 r. do 28.02.2003 r. z oświadczeniem, iż w przypadku niezapłacenia całości w/w zadłużenia na podstawie art. 703 kodeksu cywilnego umowa ulegnie rozwiązaniu bez zachowania terminu wypowiedzenia, ze skutkiem na ostatni dzień trzymiesięcznego terminu liczonego od dnia otrzymania niniejszego pisma.

W ocenie sądu powodowa (...) już 30.06.2003 r. złożyła oświadczenie woli o rozwiązaniu umowy dzierżawy z 25.02.1993 r. bez zachowania terminu wypowiedzenia, czasowo nie wywołujące skutków, do czasu upływu trzymiesięcznego terminu, chroniącego interes dzierżawcy.

Naruszenie przepisu art. 703 k.c. powoduje bowiem jedynie bezskuteczność czasową dokonanego wypowiedzenia. Oznacza to, że gdyby pozwany w ciągu trzech miesięcy uregulował zaległy czynsz dzierżawny, skutki dokonanego oświadczenia o rozwiązaniu umowy dzierżawy zostałyby zniweczone. Po bezskutecznym upływie tego terminu dokonane oświadczenie woli o rozwiązaniu umowy dzierżawy stało się skuteczne, wobec czego umowa ta ulegała rozwiązaniu z dniem 1.10.2003 r.

Zwrócił przy tym uwagę Sąd I instancji na to, że pozwany podpisał notatkę służbową z dnia 20.02.2004 r, z której wynika, że poinformowano go osobiście o rozwiązaniu umowy z dniem 1.10.2003 r. Informacja o rozwiązaniu umowy dzierżawy zawarta jest też w pismach powodowej (...) wzywających do wydania przedmiotowych nieruchomości. Co więcej sam pozwany w piśmie z dnia 30.01.2006 r. skierowanym do strony powodowej wnosząc o „przywrócenie” umowy dzierżawy z 25.02.1993 r. potwierdził fakt jej wcześniejszego rozwiązania.

Nie ulega też wątpliwości, iż pozwany na dzień 27.06.2003 r. zalegał z zapłatą rat dzierżawnych za dziesięć pełnych okresów płatności.

Z uwagi na powyższe argumenty, Sąd Rejonowy wyrokiem z dnia 19 września 2014r. na podstawie art. 705 k.c. nakazał pozwanemu wydać powodowej (...) w W. nieruchomości rolne oznaczone jako działki nr (...) o pow. 9,43 ha i nr (...) o pow. 20,57 ha położone w Gminie D. obręb U.. O kosztach procesu sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w związku z § 10 pkt. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, zasądzając od pozwanego na rzecz powodowej (...) kwotę 453 zł z tytułu kosztów procesu, na które składa się opłata w kwocie 93 zł i 360 zł z tytułu kosztów zastępstwa procesowego.

Z takim rozstrzygnięciem Sądu I instancji nie zgodził się pozwany wnosząc apelację, w której zaskarżył wyrok w całości zarzucając mu naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 19.10.1991r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa w zw. z § 13.1 Statutu (...) poprzez niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, że powódka pismem z dnia 26 czerwca 2003r. (wezwanie do zapłaty) podpisane przez D. S. (główną księgową) dokonała skutecznego rozwiązania umowy dzierżawy pomimo, że oświadczenie woli w tym przedmiocie powinno zostać złożone przez osobę uprawnioną, tj. ówczesnego dyrektora (...).

Podnosząc powyższy zarzut apelujący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i odrzucenie pozwu oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów procesu według spisu kosztów.

W odpowiedzi na apelację powodowa(...) wniosła o oddalenie apelacji i zasądzenie na jej rzecz od pozwanego zwrotu kosztów postępowania, wnosząc jednocześnie o przeprowadzenie dowodu z dokumentu – aktu powołania z dnia 19.12.2001r. na okoliczność powołania Z. P. na stanowisko (...), wskazując, że potrzeba powołania się na w/w dokument powstała dopiero z chwilą wniesienia apelacji przez pozwanego.

Na rozprawie apelacyjnej w dniu 13 lutego 2015r. Sąd Okręgowy dopuścił dowód z aktu powołania, o którym mowa w odpowiedzi na apelację na okoliczność powołania Z. P. na stanowisko (...)

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja pozwanego jako pozbawiona podstaw nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Rejonowy wydał słuszne rozstrzygnięcie oparte na prawidłowo ustalonym stanie faktycznym oraz dokonanych na jego podstawie rozważaniach prawnych wynikających z właściwie zastosowanych przepisów prawa. Sąd II instancji w pełni podziela i przyjmuje za własne wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia ustalenia Sądu I instancji oraz dokonaną przez ten Sąd ocenę prawną.

W pierwszej kolejności wskazać jednak należy, że mając na uwadze treść art. 382 kpc, sąd apelacyjny ma nie tylko uprawnienie, ale wręcz obowiązek rozważenia na nowo całego zebranego w sprawie materiału oraz dokonania własnej, samodzielnej i swobodnej oceny, w tym oceny zgromadzonych dowodów (vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17.04.1998r., II CKN 704/97, OSNC 1998 nr 12, poz. 214). Sąd II instancji nie ogranicza się zatem tylko do kontroli sądu I instancji, lecz bada ponownie całą sprawę, a rozważając wyniki postępowania przed sądem I instancji, władny jest ocenić je samoistnie. Postępowanie apelacyjne jest przedłużeniem procesu przeprowadzonego przez pierwszą instancję, co oznacza, że nie toczy się on na nowo.

Jedynym zarzutem zgłoszonym w apelacji przez pozwanego był zarzut naruszenia prawa materialnego poprzez niewłaściwe zastosowanie przepisów ustawy o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa i przyjęcie, że powódka pismem z dnia 26 czerwca 2003r. podpisanym przez główną księgową dokonała skutecznego rozwiązania umowy dzierżawy pomimo, że oświadczenie woli w przedmiocie rozwiązania umowy dzierżawy powinno zostać złożone przez osobę uprawniona tj. ówczesnego dyrektora (...)

Zdaniem Sądu Okręgowego uszło uwagi apelującego, że informację o nie uwzględnieniu wniosku pozwanego z dnia 26 marca 2003r. dotyczącego zawarcia porozumienia w sprawie ratalnej spłaty długu, a co za tym idzie oświadczenie o ostatecznym przedsądowym wezwaniem do zapłaty z uprzedzeniem o rozwiązaniu umowy podpisał ówczesny Zastępca Dyrektora (...)w G. Z. P.. Na rozprawie apelacyjnej Sąd Okręgowy, uwzględniając wniosek dowodowy powodowej (...), dopuścił dowód z dokumentu powołania Z. P. na stanowisko Zastępcy Dyrektora (...)w G..

Zauważyć natomiast należy, że w dacie składania przez powoda oświadczenia o rozwiązaniu umowy dzierżawy tj. w dniu 23 czerwca 2003r. obowiązywał jeszcze Statut (...)wydany na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 19 października 1991r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa oraz zmianie niektórych ustaw ( Dz.U. nr 107,poz. 464). Zgodnie z brzmieniem § 8 ust. 1 w/w statutu Prezes (...) na wniosek dyrektorów oddziałów terenowych powołuje ich zastępców i głównych księgowych w oddziałach terenowych. Skoro zatem Prezes(...)decyzją z dnia 19.12.2001r. na podstawie statutu powołał Z. P. na stanowisko Zastępcy Dyrektora (...), był on uprawniony do podejmowania decyzji dotyczących nieruchomości rolnych, w tym również spornej nieruchomości.

Mając na uwadze powyższe uznać należy, że osoba uprawniona w imieniu (...) w G. w czerwcu 2003r. złożyła pozwanemu skuteczne oświadczenie wzywające do zapłaty kwoty widniejącej na załączonym do pisma przedsądowym wezwaniu do zapłaty. Wówczas też pozwany został skutecznie uprzedzony o możliwości rozwiązaniu umowy bez zachowania terminu wypowiedzenia ze skutkiem na ostatni dzień trzymiesięcznego terminu w przypadku niezapłacenia całości zadłużenia. Nie ma wątpliwości co do tego, że pozwany nie uregulował w/w zadłużenia. Powód natomiast – po upływie okresu, w którym pozwany winien uregulować zobowiązanie aby nie doprowadzić do rozwiązania umowy dzierżawy, podjął kroki mające na celu odzyskanie przedmiotowej nieruchomości rolnej.

Z całą więc pewnością przyjąć należy, że pozwany miał świadomość skutecznego rozwiązania z nim umowy zawartej w dniu 25 lutego 1993r., w przeciwnym bowiem wypadku pozbawiony byłby sensu wniosek pozwanego o przywrócenie ważności umowy dzierżawy po uregulowaniu zadłużenia zawarty w oświadczeniu o uznaniu długu z dnia 20 lutego 2004r. ( vide k. 56 akt). Ponadto zauważyć także należy, że pozwany podpisał się pod notatką służbową sporządzoną przez pracowników powoda z tego samego dnia, z której wyraźnie wynika, że został on poinformowany o rozwiązaniu z nim umowy dzierżawy z dniem 1 października 2003r.

Gdyby pozwany nie miał świadomości rozwiązania z nim umowy dzierżawy nie zwracałby się także do Dyrektora Agencji Nieruchomości Rolnej pismem z dnia 30 stycznia 2006r. z uprzejmą prośbą o przywrócenie umowy dzierżawy z dnia 25.02.1993r.

Zdaniem Sądu Okręgowego, wypowiedzenie umowy dzierżawy nie wymaga zachowania żadnej formy szczególnej, może znaleźć wyraz w każdym zachowaniu się wynajmującego, które w sposób dostateczny ujawnia wolę zakończenia umowy (art. 60 k.c.). Nawet więc w sytuacji, gdyby były wątpliwości co do skutecznego wcześniejszego złożenia przez powoda oświadczenia o rozwiązaniu umowy, popieranie przez powoda żądania wydania nieruchomości (po wcześniejszym skutecznym zakreśleniu pozwanemu 3-miesięcznego terminu na zapłatę zaległego czynszu) także może być uznane za definitywne rozwiązanie umowy dzierżawy.

Natomiast kierowane przez powodową (...) do pozwanego w 2005r. wezwania do zapłaty z tytułu bezumownego użytkowania ziemi świadczą o tym, że strony nie były już związane umową dzierżawy.

Mając powyższe na uwadze, apelację pozwanego jako bezzasadną na podstawie art. 385 k.p.c. należało oddalić.

Pozwany przegrał sprawę przed Sądem II instancji, a zatem na podstawie art. 98 § 1 i 3 kpc w zw. z § 12 ust. 1 pkt 1 i § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. nr 163, poz. 1349) obowiązany jest zwrócić powódce poniesione przez nią koszty postępowania apelacyjnego w wysokości 300 zł.