Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Słupsku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 września 2013r.

Sąd Okręgowy w Słupsku IV Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący SSO Mariusz Struski (spr.)

Protokolant: sekr. sąd. Barbara Foltyn

po rozpoznaniu w dniu 27 września 2013 r. w Słupsku

na rozprawie

sprawy z powództwa D. J.

przeciwko A. S.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego
w Człuchowie z dnia 12 kwietnia 2013r., sygn. akt I C 250/12

1. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że zasądzoną w nim
w pkt 1 (pierwszym) kwotę 1300 zł obniża do 751,40 ( siedemset pięćdziesiąt jeden 40/100) złotych i oddala powództwo
w pozostałej części, natomiast ustaloną w pkt 2 (drugim) kwotę 52,50 obniża do 22,85 (dwadzieścia dwa 85/100) złotych,

2. oddala apelację w pozostałym zakresie,

3. zasądza od powoda D. J. na rzecz pozwanego A. S. kwotę 91 (dziewięćdziesiąt jeden) złotych tytułem zwrotu części kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt IV Ca 374/13

UZASADNIENIE

Rozpoznając złożoną przez pozwanego A. S. apelację od wyroku Sądu Rejonowego w Człuchowie z dnia 12 kwietnia 2013r. sygn. akt IC 250/12 upr. w którym w pkt 1. zasądzono od pozwanego na rzecz powoda D. J. kwotę 1.300zł wraz z ustawowymi odsetkami w wysokości 13% od dnia 20 listopada 2011r. do dnia zapłaty oraz w pkt 2 nakazano ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Człuchowie kwotę 52,50zł. tytułem nieopłaconych kosztów sądowych, przy uwzględnieniu treści art. 505 ¹³ § 2 kpc, Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja w części zasługuje na uwzględnienie.

W postępowaniu uproszczonym apelacja może być oparta wyłącznie na zarzutach naruszenia prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, albo naruszenia przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć wpływ na wynik sprawy (art. 505 ⁹ § 1 ¹ kpc). Rolą Sądu Okręgowego było zatem dokonanie oceny, czy rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego wydane zostało z naruszeniem, jak zarzucono w apelacji, prawa procesowego, tj. art. 233 § 1 i art. 232 kpc w sposób mający wpływ na wynik sprawy.

Zważyć dalej należało, że każde twierdzenie strony powinno być poparte dowodami. Przedmiotem dowodu są fakty istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, istotność ta wynika z przedmiotu postępowania i wiąże się z twierdzeniami faktycznymi stron. Obowiązek wskazywania dowodów obciąża przede wszystkim strony i zgodnie z zasadą rozkładu ciężaru dowodu, wynikającą z przepisu art. 6 kc, ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Zasadę tę w postępowaniu cywilnym realizuje przepis art. 232 kpc, który stanowi, że strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne.

Z powyższych regulacji prawnych wynika, że rządząca postępowaniem cywilnym zasada kontradyktoryjności przerzuca ciężar odpowiedzialności za wynik procesu na strony, które są dysponentami tego postępowania i powinny wykazywać inicjatywę w przedstawianiu dowodów na poparcie swoich twierdzeń. W związku z tym powód ma obowiązek dowieść faktów, z których wywodzone jest dochodzone przez niego roszczenie, a zatem musiał przede wszystkim wykazać zasadność tego roszczenia (istnienie po stronie pozwanej obowiązku spełnienia żądanego świadczenia).

Mając powyższe na uwadze, w realiach niniejszej sprawy, nie można zgodzić się z konstatacjami Sądu I-ej instancji, który stanowczo stwierdził, iż przeprowadzone postępowanie dowodowe, którego gospodarzem był powód, wykazało bezspornie , że po przyjeździe powoda na miejsce wykonania umowy, pozwany A. S. w trakcie pracy przyniósł puste formularze umowy o dzieło z dnia 1 listopada 2011r., które następnie zostały tylko podpisane przez wykonawców zaś wypełnił je pozwany, który wpisał, że wykonawcom należy się wynagrodzenie po 3.000 zł.

Po pierwsze, nie była to okoliczność bezsporna skoro poznany odwołując się od nakazu zapłaty przywołał treść podpisanych umów min. przez powoda, opierając na nich swoje stanowisko w sprawie, a których treść odmiennie od twierdzeń powoda przedstawiała zakres zobowiązania, w tym wysokość wynagrodzenia.

Po drugie, powód oraz świadek T. J. mieli wspólny interes finansowy aby zwalczać niekorzystną treść podpisanej przez siebie umowy co oznacza, że rzeczą sądu było krytycznie odnieść się do ich zeznań. Niewiarygodnie bowiem brzmią wyjaśnienia tych osó b, gdy twierdzą jednocześnie, że od początku pracy na terenie Niemiec nie było przygotowanych warunków ustalonych wcześniej z pozwanym. Rodzi się więc uzasadniona wątpliwość, czy w takim wypadku dorośli mężczyźni działający w grupie pozwaliby umieścić swoje podpisy na blankietach umowy o dzieło, które miały ustalać warunki ich pracy, podsuniętych przez pozwanego, co do wiarygodności którego już wówczas podnosili rzekomo zarzuty.

Zdaniem Sądu Okręgowego , krytyczne podejście do tych zeznań powinno skłonić Sąd a quo do innej oceny zebranego materiału dowodowego, a mianowicie dania pierwszeństwa treści dokumentu okazanego przez pozwanego, tj. umowy zawartej z powodem.

To oznacza, że czynności dowodowe i procesowe winny być determinowane treścią art. 247 k.p.c. zgodnie, z którym dowód ze świadków lub z przesłuchania stron przeciwko osnowie lub ponad osnowę dokumentu obejmującego czynność prawną może być dopuszczony między uczestnikami tej czynności tylko w wypadkach, gdy nie doprowadzi to do obejścia przepisów o formie zastrzeżonej pod rygorem nieważności i gdy ze względu na szczególne okoliczności sprawy sąd uzna to za konieczne.

W opinii Sądu Okręgowego, powód w pozwie ani też w trakcie sprawy nie przedstawił żadnych szczególnych okoliczności, które mogłyby usprawiedliwić prowadzenie postępowania przeciwko osnowie dokumentu obejmującego czynność prawną łączącą strony. To oznacza także, iż nie sposób zgodzić się z Sądem meriti, że umowa łącząca powoda i pozwanego zobowiązywała tego ostatniego również do dostarczania wyżywienia. W przekonaniu Sądu drugiej instancji, zapis w umowie, że powód : „ (…) zapewnia transport i zakwaterowanie” nie mieści w sobie elementu wyżywienia. Odmienna interpretacja tego zapisu nie przystaje do okoliczności w sprawie oraz rozsądnej wykładni umowy opartej na doświadczeniu życiowym oraz zapisach umów w których element wyżywienia- jeśli ma się pojawiać w stosunkach między stronami- jest wyraźnie zaznaczony jako zapis „ wraz z wyżywieniem”.

Sąd Okręgowy podziela natomiast ustalenia Sądu Rejonowego, że bezspornie praca, która miała zostać wykonana przez powoda i jego współwykonawców nie została zakończona, albowiem z uwagi na warunki atmosferyczne nie położono tynku szlachetnego. Pozwany przyznał jednocześnie, że przy odbiorze robót nie zgłaszał żadnych zastrzeżeń, pomimo, że dokładnie oglądał prace kiedy powód i jego ludzie odjeżdżali. Jednocześnie zakwestionowanie aby prace były wykonane niestaranie było gołosłowne, nie poparte żadnym dowodem potwierdzającym, że wynagrodzenie powinno być obniżone z uwagi na niewłaściwe wykonanie tych prac , które mogły być wykonane. W tym zakresie konieczny był dowód z opinii biegłego, o czym strony zostały pouczone, jednakże strona pozwana nie powołała tego dowodu. Z tych racji skoro reszta prac nie została zakończona ale nie z winy powoda oraz strony rozwiązały umowę, zgodnie z art. 627 k.c. zamawiający zobowiązany był do zapłaty wynagrodzenia.

W tym stanie rzeczy, biorąc pod uwagę wysokość bezspornie pobranych przez powodowa zaliczek w Euro, które na moment ich otrzymania w NBP kształtowało się na poziome 1 Euro = 4,22zł. oraz wysokość otrzymanego częściowo wynagrodzenia w złotówkach, brakujące i należne wynagrodzenie powoda wyniosło nie 1 300zł. lecz 751,40zł.

Mając powyższe na względzie, apelację pozwanego, mocą art. 386 § 1 k.p.c., należało uwzględnić w części co do wysokości należności głównej zasądzonej w pkt 1 zaskarżonego wyroku i w tej części powództwo oddalić oraz jednocześnie z powodu wyniku postępowania obniżyć proporcjonalnie zasadzoną od pozwanego kwotę w pkt 2 zaskarżonego wyroku.

W dalszej zaś części na mocy art. 385 k.p.c. apelację oddalono.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 108 § 1, 98 i 99 kpc oraz art. 100 k.p.c. przy zast. § 6 pkt 2 w zw. z 12 pkt 1 rozporządzenia MS z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (…).